Η άφιξη του Θεοδόση στην ομάδα έχει δημιουργήσει μια νέα δυναμική στην κατασκευή.
Η οποία καμμία φορά επειδή δεν προλαβαίνω να βρίσκομαι κάθε μέρα εκεί, με ξεχνάει (για να μην πω τίποτα χειρότερο) και συνεχίζει μόνη της...
Καταγγέλω λοιπόν ότι κατά την απουσία μου αυτήν την εβδομάδα οι γλυκύτατοι αυτοί άνθρωποι βρήκαν χρόνο και τον αφιέρωσαν στη σέλλα, αλλά και το κουτί των ηλεκτρικών, το οποίο έμπαινε στο δρόμο της αλυσίδας του τροχού, με πιθανό αποτέλεσμα τον εκτροχιασμό της, αλλά και βαρείς μεταλικούς ήχους εάν αρχίσει να κινείται.
Για να αποφευχθεί λοιπόν η δημιουργία Industrial metal μουσικής κατά την κίνηση, θα έπρεπε να κουτσουρευτεί το πανέμορφο αυτό κουτί, με τρόπο που να δημιουργεί χώρο για το πέρασμα της αλυσίδας αλλά και να μην προσβάλλει τη θαυμάσια αισθητική του.
Εδώ φαίνεται το τελικό αποτέλεσμα. Αυτό που ΔΕ φαίνεται είναι ότι το πίσω κομάτι του κουτιού (δεξιά στη φωτό) κόπηκε στη ραφή του, το πλάγιο κομμάτι στράβωσε και κόπηκε ώστε να ακολουθήσει τη γραμμή του κοψίματος και όλα αυτά έγιναν με την ακρίβεια μηχανήματος από τον Αντρέα που δεν ήταν ποτέ λαμαρινάς. Respect. Μάλλον το έκαναν όταν έλειπα για να μην κλέψω την τέχνη...
Περιττό να σου πω ότι για να μου πουλήσει επιπλέον μούρη, με έβαλε να το γεμίσω νερό για να μου δείξει ότι η εφαρμογή και η κόλληση ήταν άψογη. Όντως, το ρημάδι δεν έβγαλε σταγόνα. Μακάρι και το ντεπόζιτο να αποδειχθεί τόσο στεγανό. Τώρα που λέω αυτό, να σου πω ότι ΟΛΟΙ οι κατασκευαστές ντεπόζιτων συνιστούν σφόδρα να κάνεις τεστ πίεσης για την αεροστεγή κατασκευή του ντεπόζιτου ΠΡΙΝ τη βαφή και εφαρμογή του, ώστε να είσαι εσύ σίγουρος για τη στεγανότητά του. Αυτοί σίγουρα δεν είναι, οπότε θέλουν να αποφύγουν το ενδεχόμενο να στραφείς εναντίον τους για τα έξοδα ΚΑΙ του αερογράφου με το φανταιζί σχέδιο, που καταστράφηκε όταν ξανακόλλησες το ντεπόζιτο που έχανε.
Άκου λοιπόν τι έγινε με τη σέλλα.
Ξαφνικά του Αντρέα του ήρθε εγκεφαλικό: Αντί να προσπαθήσουμε να ταιριάξουμε τη σέλλα με τις βάσεις της στο σκελετό, θα αφαιρέσουμε τις βάσεις της, θα δημιουργήσουμε άλλες που ταιριάζουν πολύ πιο εύκολα και θα τις βιδώσουμε πάνω της. Το να ταιριάξουν μετά αυτές με την υποδοχή τους στο σκελετό θα είναι πολύ απλούστερο.
Κολλήθηκε λοιπόν ένα ωραίο Π, πάνω στην τραβέρσα του σκελετού. Πάνω στο Π βιδώθηκε κλειδαριά σέλλας, από κάποιο σκούτερ Aprilia, μη με ρωτάς δεν ξέρω. Αυτό προορίζεται για πίσω βάση.
Η εμπρός βάση είναι απλά ένας αποστάτης ανάμεσα στο κεφάλι της βίδας (με ροδέλλα) και τη βάση του ντεπόζιτου. Μέσα από αυτήν περνάει το εμπρός δίχαλο της σέλλας, το οποίο βιδώθηκε πάνω στη σέλλα, αφού σε αυτήν τοποθετήθηκαν αλουμινένια σπειρώματα φυτευτά.
Στο πίσω μέρος της σέλλας βιδώθηκε ένα βέλος (για να το πω ευγενικά), πάλι με φυτευτό σπείρωμα, το οποίο μπαίνει και κλειδώνει στην πίσω βάση που είπαμε. Για να ξεκλειδωθεί από κει, πρέπει να τραβηχτεί η ντίζα (συρματόσχοινο) η οποία ανοίγει το μηχανισμό τύπου γκιλοτίνας που παγιδεύει το βέλος.
Φανταστική ιδέα και τοποθέτηση εργοστασιακή, με το επιπλέον πλεονέκτημα ότι τώρα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε έναν κατάλληλο διακόπτη ο οποίος, εκτός από την παροχή ρεύματος θα ανοίγει και τη σέλλα δίνοντας επιπλέον πόντους ψαρώματος στον παρατηρητή.
Επειδή οι δύο βάσεις βρίσκονται στην ίδια ευθεία και για να αποφευχθεί το παλαντζάρισμα της σέλλας, βιδώθηκαν επίσης 2 λάστιχα δεξιά και αριστερά της, τα οποία ακουμπούν στους σωλήνες του σκελετού. Η σέλλα πλέον έχει τη σταθερότητα που πρέπει.
Βλέπεις γραμμή, έτσι; Φοβερό πράγμα. Να σημειώσεις ότι η σέλλα ΔΕΝ κουνιέται χιλιοστό και ότι δένει άψογα ντεπόζιτο με πίσω φτερό. Το οποίο σημαίνει ότι με το κοστούμι τελειώσαμε.
Η επόμενη φάση λοιπόν περιλαμβάνει έναν εμπρός προβολέα.
Και κάτι άλλο: Ο Θεοδόσης απειλεί πλέον τη σωματική μου ακεραιότητα για να ξεκινήσουμε να δημιουργούμε την καλωδίωση των ηλεκτρικών. Είναι ό,τι σιχαίνομαι περισσότερο, αλλά ο τρόπος που μου το θέτει, μου δίνει την εντύπωση ότι δεν μπορώ να το καθυστερήσω άλλο.
Την τελευταία φορά που μου το είπε, γυάλιζε το μάτι του και έπαιζε νευρικά με ένα γερμανικό 25-28...
