Και βέβαια ακούω γύρω μου σφυρίγματα και αποδοκιμασίες.
Έχω παρατήσει το μηχανάκι ΜΟΥ εδώ και 4,5 μήνες, χωρίς να προσθέσω μια βίδα, χωρίς να αναρτήσω στο blog ΜΟΥ τίποτα, έχοντας εν ολίγοις παρατήσει όλους εσάς (τους 2-3) που περιμένετε νέα.
Πρέπει λοιπόν να σας δικαιολογηθώ για την απουσία μου και την εγκατάλειψή σας.
Πάμε λοιπόν.
Μέρος πρώτο
Το καλοκαίρι κατ' αρχήν είναι η περίοδος που όλοι βλέπουν μπροστά τους διακοπές, χαλάρωση και φυγή, κατά προτίμηση με το μέσον της απόλυτης ελευθερίας που λέγεται μοτοσυκλέτα.
Η μοτοσυκλέτα αποθεώνεται κάθε καλοκαίρι από όσους από εμάς ζούμε τα αναμφισβήτητα προτερήματα μιας τέτοιας επιλογής.
Παραλιακοί καυτοί δρόμοι, ο ήλιος να σε μαυρίζει, ο χρόνος κυλάει αργά και το βρεμένο μαγιώ ΤΗΣ κολημένο πάνω σου. Μακρυμάνικο το βράδυ, οι ήχοι και οι μυρωδιές της φύσης σε περικυκλώνουν και ο αέρας μαζί με τον ήχο της εξάτμισης παλεύουν να διώξουν από τα αυτιά σου το τελευταίο κομάτι που τραγουδούσατε μαζί και ακόμα σου ψιθυρίζει στο αυτί ενώ σε κρατάει από τη μέση... Καταλαβαίνετε έτσι?
ΌΛΟΙ όσοι μπορούν (ή ακόμα και δεν μπορούν) να καβαλήσουν δίτροχο το καλοκαίρι, καβαλάνε.
Αυτό σημαίνει ότι οποιοσδήποτε κλάδος ασχολείται με το δίκυκλο, από τους εκπαιδευτές οδηγών μέχρι τα καταστήματα πώλησης τακακιών, έχουν δουλειά διπλάσια και τριπλάσια από την κανονική όλου του χρόνου.
Φανταστείτε λοιπόν τον ταλαίπωρο Αντρέα στο συνεργείο, ο οποίος αντιμετωπίζει καθημερινά την επέλαση όλων όσων άφησαν για τελευταία στιγμή το σέρβις του αγαπημένου τους δικύκλου. Προσθέστε όλα τα παρελκόμενα της τελευταίας στιγμής: Έλλειψη ανταλλακτικών λόγω υπερβολικής και απότομης ζήτησης, νεύρα για το χρόνο που πιέζει όλους, επακόλουθες υπερωρίες κάθε μέρα και...κούραση.
Όπως καταλαβαίνετε ΟΧΙ η ιδανική περίπτωση για να τραβήξεις έναν άνθρωπο από τη δουλειά που εξασφαλίζει τα προς το ζην του, για να αφιερώσει χρόνο σε κάτι που χαρακτηρίζεται αποκλειστικά απασχόληση ελεύθερου χρόνου.
Μέρος δεύτερο και βασικό.
Στα τέλη Μαΐου, ξεκίνησε μια από τις σημαντικότερες κινήσεις λαϊκής αντίδρασης των τελευταίων ετών, σχεδόν ένα χρόνο μετά από τη μεγαλειώδη διαδήλωση των 200.000 ανθρώπων και τον εμπρησμό της Μαρφίν που είχε παγώσει την αντίδραση του λαού σε όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία 2 χρόνια.
Η κίνηση αυτή, επηρεασμένη από το ειρηνικό κίνημα των αγανακτισμένων της Ισπανίας, εδραιώθηκε στο Σύνταγμα από τα τέλη Μαΐου και παρέμεινε εκεί για 3 μήνες, πάνω στις βασικές γραμμές του Ισπανικού κινήματος.
Άμεση Δημοκρατία (συνεισφορά όλων σε όλα), έξωση σε πολιτικά κόμματα και κομματικούς συνδικαλιστές, αλληλεγγύη και φαντασία στην αντίδραση μέσα από τη δημοκρατικότερη γενική συνέλευση που είχε την τύχη να δει αυτή η έρημη χώρα.
Έδωσε σημαντικές μάχες προσπαθώντας να αποκρούσει την επίθεση του τραπεζικού και πολιτικού μπλοκ στο λαό, δημιούργησε πολιτικές συνειδήσεις ενημερώνοντας και δημιουργώντας περιβάλλον πληροφόρησης και συμμετοχής μέσα στην πλατεία Συντάγματος, αλλά σιγά σιγά εγκαταλείφθηκε για λόγους που έχουν να κάνουν με την εισχώρηση βίαιων (και κρατικών) ομάδων, την υπερβολική σε βία επακόλουθη καταστολή αλλά και τη φυσιολογική κόπωση ενός λαού που βρισκόταν στο δρόμο κατά χιλιάδες επί 3 συναπτούς μήνες.
Το κίνημα αυτό πάντως αποτέλεσε την αφορμή για τη γέννηση μικρότερων κινημάτων αυτοοργανωμένων και λαϊκών, χωρίς πολιτικές γραμμές και καθοδήγηση και αυτό από μόνο του δείχνει την αξία του.
Προσωπικά με συνεπήρε η δυναμική του κινήματος αυτού και η ενασχόλησή μου υπήρξε καθημερινή.
Αυτό σημαίνει ότι το πρωί δούλευα, αμέσως μετά μαζί με τη Σοφία και φίλους ήμασταν πλατεία και επιστρέφαμε στο σπίτι μόνο για ύπνο.
Επειδή είμαι και πολιτικό ον και όχι μόνο χειριστής εργαλείων, θεωρώ ότι άξιζαν 3 γραμμές για κάτι που θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό στις μέρες μας.
Όπως έλεγε παλιότερα κι ο Χατζάρας, "γράφουμε για μηχανές, δεν είμαστε μηχανές".
Αυτή τη στιγμή, συμβαίνει κοσμογονία αντιδράσεων σε όλη την Ελλάδα. Δείξτε ενεργά ότι δε συμφωνείτε με το ξεπούλημα της ζωής σας, συμμετέχοντας έστω και σαν απλή παρουσία σε κάποια από αυτές. Οι συμπολίτες σας αλλά και η οικογένειά σας το χρειάζονται περισσότερο από ότι νομίζετε. Και μη φανταστείτε ότι θα είναι δυσάρεστη εμπειρία.
Ποτέ δεν έχω περάσει άσχημα στο δρόμο μιλώντας και ακούγοντας την άποψη ανθρώπων. Νοιώθω ότι με τους ανθρώπους γύρω μου μας ενώνουν περισσότερα από όσα μας χωρίζουν.
Το τέλος του Συντάγματος δε σημαίνει ότι γυρίζουμε σπίτι μας. Απλά σημαίνει ότι τώρα συμμετέχουμε σε διάφορες εκδηλώσεις, χωρίς αυτές απαραίτητα να συμβαίνουν στο Σύνταγμα.
Όλα αυτά βέβαια τα αναφέρω για ανθρώπους που ποτέ δε βρέθηκαν εκεί, γιατί όλοι όσοι έχουν βρεθεί στο δρόμο, αναζητούν το επόμενο κάλεσμα, κάπου που να νοιώθουν λίγο πιο ζωντανοί στις νεκρές μέρες μας.
Τέλος απολογίας και παρένθεσης και επιστροφή στο δια ταύτα.
Επιτέλους σήμερα ξεκινήσαμε και πάλι να δουλεύουμε εκεί από όπου είχαμε μείνει.
Η ομάδα εμπλουτίστηκε και με την παρουσία του Θεοδόση, μεθοδικού και με καθαρές απόψεις για την αισθητική της μοτοσυκλέτας. Πολύτιμος.
Θυμάσαι που είχαμε ξεκινήσει να κόβουμε το ντεπόζιτο για να το μετατρέψουμε ώστε να μπαίνει στο σκελετό; Σήμερα λοιπόν ήταν η ώρα (επιτέλους) να δημιουργήσουμε τις βάσεις για τη σταθερή στήριξή του.
Το πίσω μέρος του ντεπόζιτου στηρίχτηκε σε ένα και μόνο σημείο, με ελαστική στήριξη μάλιστα. Ο σκελετός τρυπήθηκε και περάστηκε σπείρωμα, στο οποίο βιδώθηκε σινεμπλόκ με σπείρωμα 8 mm.
Κολλήθηκε λαμάκι στο ντεπόζιτο στο οποίο έγινε τρύπα, η οποία περάστηκε μέσα στο σπείρωμα του σινεμπλόκ και ασφαλίστηκε με παξιμάδι. Τέλος με την πίσω πλευρά.
Πάμε λοιπόν στο εμπρός μέρος του ντεπόζιτου.
Το ντεπόζιτο ήδη κατείχε δύο λαμάκια στήριξης κολλημένα πάνω του, οπότε ήταν πολύ πιο εύκολο να στηριχτεί, εφόσον δεν ήταν τελείως άσχετη η θέση τους.
Κάτω λοιπόν από τον κεντρικό σωλήνα του σκελετού, υπάρχει λαμάκι ενίσχυσης πάχους 4 χιλιοστών, το οποίο μάλιστα σχηματίζει μαλτέζικο σταυρό.
Το λαμάκι αυτό τρυπήθηκε και εκατέρωθεν κολλήθηκαν δύο αποστάτες. Περαστή βίδα που σφίγγει τα λαμάκια του ντεπόζιτου στους αποστάτες και voila!
Η θέση του ντεπόζιτου πέτυχε απόλυτα, αλλά τώρα πρέπει να συνεχίσουμε με την εγκατάσταση της σέλλας.
Η οποία βρίσκεται εκεί από την αρχή σχεδόν του project και ακόμα δεν έχουμε δεήσει να της βάλουμε δυο ρημάδες βάσεις να μπορεί να κάτσει άνθρωπος πάνω χωρίς να καρδιοχτυπήσει.
Τώρα όμως που πήραμε φόρα, είμαστε πλέον πολύ κοντά στο να την αποκαταστήσουμε.
Και μάλλον θα είναι η επόμενη κίνησή μας.
ΥΓ. Το ξέρω ότι σήμερα δουλέψαμε συνολικά μισή ώρα. Ήταν η πρώτη μας μέρα μετά από τόσον καιρό και ακόμα δεν έχουμε βρει τους ρυθμούς μας. Δε χάρηκες όμως που πήραμε μπρος; Άσε που σου έγραψα ΚΑΙ ποίηση για το καλοκαίρι ΚΑΙ πολιτικό μανιφέστο. Ε, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας!
Έχω παρατήσει το μηχανάκι ΜΟΥ εδώ και 4,5 μήνες, χωρίς να προσθέσω μια βίδα, χωρίς να αναρτήσω στο blog ΜΟΥ τίποτα, έχοντας εν ολίγοις παρατήσει όλους εσάς (τους 2-3) που περιμένετε νέα.
Πρέπει λοιπόν να σας δικαιολογηθώ για την απουσία μου και την εγκατάλειψή σας.
Πάμε λοιπόν.
Μέρος πρώτο
Το καλοκαίρι κατ' αρχήν είναι η περίοδος που όλοι βλέπουν μπροστά τους διακοπές, χαλάρωση και φυγή, κατά προτίμηση με το μέσον της απόλυτης ελευθερίας που λέγεται μοτοσυκλέτα.
Η μοτοσυκλέτα αποθεώνεται κάθε καλοκαίρι από όσους από εμάς ζούμε τα αναμφισβήτητα προτερήματα μιας τέτοιας επιλογής.
Παραλιακοί καυτοί δρόμοι, ο ήλιος να σε μαυρίζει, ο χρόνος κυλάει αργά και το βρεμένο μαγιώ ΤΗΣ κολημένο πάνω σου. Μακρυμάνικο το βράδυ, οι ήχοι και οι μυρωδιές της φύσης σε περικυκλώνουν και ο αέρας μαζί με τον ήχο της εξάτμισης παλεύουν να διώξουν από τα αυτιά σου το τελευταίο κομάτι που τραγουδούσατε μαζί και ακόμα σου ψιθυρίζει στο αυτί ενώ σε κρατάει από τη μέση... Καταλαβαίνετε έτσι?
ΌΛΟΙ όσοι μπορούν (ή ακόμα και δεν μπορούν) να καβαλήσουν δίτροχο το καλοκαίρι, καβαλάνε.
Αυτό σημαίνει ότι οποιοσδήποτε κλάδος ασχολείται με το δίκυκλο, από τους εκπαιδευτές οδηγών μέχρι τα καταστήματα πώλησης τακακιών, έχουν δουλειά διπλάσια και τριπλάσια από την κανονική όλου του χρόνου.
Φανταστείτε λοιπόν τον ταλαίπωρο Αντρέα στο συνεργείο, ο οποίος αντιμετωπίζει καθημερινά την επέλαση όλων όσων άφησαν για τελευταία στιγμή το σέρβις του αγαπημένου τους δικύκλου. Προσθέστε όλα τα παρελκόμενα της τελευταίας στιγμής: Έλλειψη ανταλλακτικών λόγω υπερβολικής και απότομης ζήτησης, νεύρα για το χρόνο που πιέζει όλους, επακόλουθες υπερωρίες κάθε μέρα και...κούραση.
Όπως καταλαβαίνετε ΟΧΙ η ιδανική περίπτωση για να τραβήξεις έναν άνθρωπο από τη δουλειά που εξασφαλίζει τα προς το ζην του, για να αφιερώσει χρόνο σε κάτι που χαρακτηρίζεται αποκλειστικά απασχόληση ελεύθερου χρόνου.
Μέρος δεύτερο και βασικό.
Στα τέλη Μαΐου, ξεκίνησε μια από τις σημαντικότερες κινήσεις λαϊκής αντίδρασης των τελευταίων ετών, σχεδόν ένα χρόνο μετά από τη μεγαλειώδη διαδήλωση των 200.000 ανθρώπων και τον εμπρησμό της Μαρφίν που είχε παγώσει την αντίδραση του λαού σε όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία 2 χρόνια.
Η κίνηση αυτή, επηρεασμένη από το ειρηνικό κίνημα των αγανακτισμένων της Ισπανίας, εδραιώθηκε στο Σύνταγμα από τα τέλη Μαΐου και παρέμεινε εκεί για 3 μήνες, πάνω στις βασικές γραμμές του Ισπανικού κινήματος.
Άμεση Δημοκρατία (συνεισφορά όλων σε όλα), έξωση σε πολιτικά κόμματα και κομματικούς συνδικαλιστές, αλληλεγγύη και φαντασία στην αντίδραση μέσα από τη δημοκρατικότερη γενική συνέλευση που είχε την τύχη να δει αυτή η έρημη χώρα.
Έδωσε σημαντικές μάχες προσπαθώντας να αποκρούσει την επίθεση του τραπεζικού και πολιτικού μπλοκ στο λαό, δημιούργησε πολιτικές συνειδήσεις ενημερώνοντας και δημιουργώντας περιβάλλον πληροφόρησης και συμμετοχής μέσα στην πλατεία Συντάγματος, αλλά σιγά σιγά εγκαταλείφθηκε για λόγους που έχουν να κάνουν με την εισχώρηση βίαιων (και κρατικών) ομάδων, την υπερβολική σε βία επακόλουθη καταστολή αλλά και τη φυσιολογική κόπωση ενός λαού που βρισκόταν στο δρόμο κατά χιλιάδες επί 3 συναπτούς μήνες.
Το κίνημα αυτό πάντως αποτέλεσε την αφορμή για τη γέννηση μικρότερων κινημάτων αυτοοργανωμένων και λαϊκών, χωρίς πολιτικές γραμμές και καθοδήγηση και αυτό από μόνο του δείχνει την αξία του.
Προσωπικά με συνεπήρε η δυναμική του κινήματος αυτού και η ενασχόλησή μου υπήρξε καθημερινή.
Αυτό σημαίνει ότι το πρωί δούλευα, αμέσως μετά μαζί με τη Σοφία και φίλους ήμασταν πλατεία και επιστρέφαμε στο σπίτι μόνο για ύπνο.
Επειδή είμαι και πολιτικό ον και όχι μόνο χειριστής εργαλείων, θεωρώ ότι άξιζαν 3 γραμμές για κάτι που θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό στις μέρες μας.
Όπως έλεγε παλιότερα κι ο Χατζάρας, "γράφουμε για μηχανές, δεν είμαστε μηχανές".
Αυτή τη στιγμή, συμβαίνει κοσμογονία αντιδράσεων σε όλη την Ελλάδα. Δείξτε ενεργά ότι δε συμφωνείτε με το ξεπούλημα της ζωής σας, συμμετέχοντας έστω και σαν απλή παρουσία σε κάποια από αυτές. Οι συμπολίτες σας αλλά και η οικογένειά σας το χρειάζονται περισσότερο από ότι νομίζετε. Και μη φανταστείτε ότι θα είναι δυσάρεστη εμπειρία.
Ποτέ δεν έχω περάσει άσχημα στο δρόμο μιλώντας και ακούγοντας την άποψη ανθρώπων. Νοιώθω ότι με τους ανθρώπους γύρω μου μας ενώνουν περισσότερα από όσα μας χωρίζουν.
Το τέλος του Συντάγματος δε σημαίνει ότι γυρίζουμε σπίτι μας. Απλά σημαίνει ότι τώρα συμμετέχουμε σε διάφορες εκδηλώσεις, χωρίς αυτές απαραίτητα να συμβαίνουν στο Σύνταγμα.
Όλα αυτά βέβαια τα αναφέρω για ανθρώπους που ποτέ δε βρέθηκαν εκεί, γιατί όλοι όσοι έχουν βρεθεί στο δρόμο, αναζητούν το επόμενο κάλεσμα, κάπου που να νοιώθουν λίγο πιο ζωντανοί στις νεκρές μέρες μας.
Τέλος απολογίας και παρένθεσης και επιστροφή στο δια ταύτα.
Επιτέλους σήμερα ξεκινήσαμε και πάλι να δουλεύουμε εκεί από όπου είχαμε μείνει.
Η ομάδα εμπλουτίστηκε και με την παρουσία του Θεοδόση, μεθοδικού και με καθαρές απόψεις για την αισθητική της μοτοσυκλέτας. Πολύτιμος.
Θυμάσαι που είχαμε ξεκινήσει να κόβουμε το ντεπόζιτο για να το μετατρέψουμε ώστε να μπαίνει στο σκελετό; Σήμερα λοιπόν ήταν η ώρα (επιτέλους) να δημιουργήσουμε τις βάσεις για τη σταθερή στήριξή του.
Το πίσω μέρος του ντεπόζιτου στηρίχτηκε σε ένα και μόνο σημείο, με ελαστική στήριξη μάλιστα. Ο σκελετός τρυπήθηκε και περάστηκε σπείρωμα, στο οποίο βιδώθηκε σινεμπλόκ με σπείρωμα 8 mm.
Κολλήθηκε λαμάκι στο ντεπόζιτο στο οποίο έγινε τρύπα, η οποία περάστηκε μέσα στο σπείρωμα του σινεμπλόκ και ασφαλίστηκε με παξιμάδι. Τέλος με την πίσω πλευρά.
Πάμε λοιπόν στο εμπρός μέρος του ντεπόζιτου.
Το ντεπόζιτο ήδη κατείχε δύο λαμάκια στήριξης κολλημένα πάνω του, οπότε ήταν πολύ πιο εύκολο να στηριχτεί, εφόσον δεν ήταν τελείως άσχετη η θέση τους.
Κάτω λοιπόν από τον κεντρικό σωλήνα του σκελετού, υπάρχει λαμάκι ενίσχυσης πάχους 4 χιλιοστών, το οποίο μάλιστα σχηματίζει μαλτέζικο σταυρό.
Το λαμάκι αυτό τρυπήθηκε και εκατέρωθεν κολλήθηκαν δύο αποστάτες. Περαστή βίδα που σφίγγει τα λαμάκια του ντεπόζιτου στους αποστάτες και voila!
Η θέση του ντεπόζιτου πέτυχε απόλυτα, αλλά τώρα πρέπει να συνεχίσουμε με την εγκατάσταση της σέλλας.
Η οποία βρίσκεται εκεί από την αρχή σχεδόν του project και ακόμα δεν έχουμε δεήσει να της βάλουμε δυο ρημάδες βάσεις να μπορεί να κάτσει άνθρωπος πάνω χωρίς να καρδιοχτυπήσει.
Τώρα όμως που πήραμε φόρα, είμαστε πλέον πολύ κοντά στο να την αποκαταστήσουμε.
Και μάλλον θα είναι η επόμενη κίνησή μας.
ΥΓ. Το ξέρω ότι σήμερα δουλέψαμε συνολικά μισή ώρα. Ήταν η πρώτη μας μέρα μετά από τόσον καιρό και ακόμα δεν έχουμε βρει τους ρυθμούς μας. Δε χάρηκες όμως που πήραμε μπρος; Άσε που σου έγραψα ΚΑΙ ποίηση για το καλοκαίρι ΚΑΙ πολιτικό μανιφέστο. Ε, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου