Εδώ και κανα 6μηνο μαζί με φίλους έχουμε ανοίξει ένα rock μπαράκι στον Ωρωπό, που λέγεται Roadhouse.
Όλοι όσοι συμμετέχουμε σε αυτό, κάναμε διακοπές για δεκαετίες στον Ωρωπό και αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι εκεί, σα φόρο τιμής στα παιδικά μας χρόνια. Δεν είναι του παρόντος το τι τραβήξαμε και τραβάμε για να υπάρξει αυτό το μπαράκι, αλλά είναι η καλύτερη εισαγωγή για το κύριο θέμα μας.
Όταν τον Αύγουστο είπα στο Φίλιππο ότι ανοίγουμε κάτι τέτοιο στον Ωρωπό, μου είπε "εκεί μένει και ο Θόδωρος από ότι ξέρω. Λογικά θα τον γνωρίσεις". Τον ρώτησα ποιος είναι αυτός, αλλά μου έκανε μια γενικόλογη περιγραφή ενός biker και μηχανικού.
Σχεδόν τον είχα ξεχάσει, αλλά όντως το Σεπτέμβρη-Οκτώβρη τον γνώρισα και μάλιστα κάποια στιγμή αρχίσαμε να μιλάμε με αφορμή το μηχανάκι του φίλου του του Στράτου (το πανέμορφο Harley chopper που βλέπεις από κάτω) αλλά και ένα δικό του bobber BMW με springer πηρούνι που είχαν παρκάρει απέξω.
Σεβόμενος το γεγονός ότι ακόμα ούτε ο ίδιος δεν έχει δημοσιεύσει φωτογραφίες της μοτοσυκλέτας στη νέα της μορφή, σου βάζω εδώ μια παλαιότερη φωτογραφία που έχει ήδη δημοσιεύσει για να καταλάβεις περίπου τι λέμε.
Η μοτοσυκλέτα είναι κατασκευασμένη ΟΛΟΚΛΗΡΗ από το Θοδωρή, εκτός από το μοτέρ, που είναι ένα νορμάλ Twincam βγαλμένο από ένα τουριστικό FL.
Η πρώτη κεραμίδα είναι ότι το σκελετό τον κατασκεύασε μόνος του. Από ανοξείδωτο ατσάλι. Το επαναλαμβάνω. Από inox.
"Δε γνωρίζω κανέναν στον κόσμο που να έχει φτιάξει σκελετό από ανοξείδωτο. Μάλλον, ένας έφτιαξε ένα σκελετό, αλλά δεν έγινε ποτέ μοτοσυκλέτα, τώρα τον έχει κρεμασμένο στο μαγαζί του γιατί είναι στραβός. Το inox είναι εξαιρετικά δύσκολο στην κόλλησή του. Αναπτύσσει θερμικές τάσεις και πετσικάρει πανεύκολα".
Και εσύ τι έκανες; "Εγώ βρήκα το σωστό άτομο που είχε δουλέψει χρόνια στο ανοξείδωτο και μου είπε πως γίνεται. Αλλά είναι δύσκολο, παίρνει χρόνο".
Οι πληροφορίες έρχονται με ταχύτατους ρυθμούς. "Τη βλέπεις τη γωνία μπροστά από το μοτέρ; Δεν κολλήθηκαν οι σωλήνες απλά, του έχω περάσει εσωτερικά και μια ατσάλινη καβίλια που δένει τα δύο μέρη μεταξύ τους, για να γίνει η αντοχή του όπως τη θέλω εγώ".
Εγώ εν τω μεταξύ βλέπω μόνο ένα ενιαίο σχήμα, μια φόρμα που θα μπορούσε να δημιουργήσει μόνο κάποιος γλύπτης με γενναία ποσότητα στόκου.
Όχι. Ο Θόδωρος κατάφερε να κολλήσει τους δύο σωλήνες μούρη με μούρη, να τους ξετρυπήσει, να περάσει πείρο, και να ξανακολλήσει και τον πείρο, σε μια περιοχή περίπου 10 εκατοστών η οποία τώρα φαίνεται σα να είναι ένα κομμάτι. Και έκατσε και δούλεψε και έτριψε και ξανάτριψε μέχρι που δε φαινόταν τίποτα. Ούτε ο ίδιος πλέον δε βλέπει σε ποιο σημείο ακριβώς έχει γίνει η δουλειά. Απλά το θυμάται.
Δεν ξέρω αν το βλέπεις, αλλά ανάρτηση πίσω υπάρχει. Το ψαλίδι-έργο τέχνης που κρατάει τη ΦΑΡΔΙΑ ζάντα με τις 80 (αν δεν κάνω λάθος) ακτίνες, ελέγχεται από δύο παράλληλα τοποθετημένα αμορτισέρ. Το springer εμπρός δεν είναι αυτό που βλέπεις. Κατασκεύασε ένα άλλο με σχήμα δράκων γιατί δεν τον ικανοποιούσε ένα... απλό springer!
Προσοχή στη λεπτομέρεια;
Ρίξε μια ματιά από κάτω.
Το ψαλίδι καταλήγει σε ένα "κουτί", μέσα στο οποίο φωλιάζει ο άξονας του τροχού. Και καλύπτεται με καπάκι που βιδώνει στο υπόλοιπο με 3 βιδάκια άλλεν.
Φαίνεται απλό, μέχρι να δεις και τα εσωτερικά σωληνάκια με το σπείρωμα, πάνω στα οποία βιδώνει το καπάκι. Ή μέχρι να δεις την ΑΠΟΛΥΤΗ εφαρμογή των μερών μεταξύ τους.
Κάνε κι έναν κόπο και ρίξε μια ματιά στη βάση της δαγκάνας του δισκόφρενου.
"Δε θέλεις να το φωτογραφήσεις με τη δαγκάνα"; με ρώτησε. Μα το θέμα είναι η βάση, όχι μια δαγκάνα! Α, εξαπίστονη είναι; Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία.
Και αυτό το υπέροχο σατέν φινίρισμα; Έγινε με ένα ειδικό μηχάνημα που λέγεται σατινιέρα και το δανείστηκε από το σωστό άνθρωπο. Όχι, δε γινόταν να το αγοράσει, είναι πανάκριβο. Αυτό το φινίρισμα τώρα, το έχει όλος ο σκελετός, δείχνοντας με τον καλύτερο τρόπο ότι είναι ανοξείδωτο ατσάλι. Και για όποιον δεν το πιστεύει, υπάρχει και ο μαγνήτης που ΔΕΝ έλκει το ανοξείδωτο.
"Δε σε ενοχλεί να βλέπεις άλλες δουλειές που δεν έχουν ΑΥΤΗΝ την προσοχή στη λεπτομέρεια; "Ε, ναι, αλλά ξέρεις, και ο άλλος έχει αφιερώσει τόσο κόπο. Δεν μπορείς να του πεις τέτοιο πράγμα".
Αν μπορούσα να φωτογραφίσω θα σου έδειχνα πράματα και θάματα.
Ο άξονας που μεταφέρει την κίνηση από το λεβιέ ταχυτήτων στον επιλογέα, είναι η πιο όμορφη κοτσίδα που έχω δει, από 3 κομμάτια ατσαλόσυρμα. "ξεκίνησα να το φτιάξω από αλυσίδα με κολημένους κρίκους, να, αυτήν εδώ. Αλλά παραφορέθηκε αυτό το στυλ". Μάλιστα.
Βρήκε επίσης δύο αεροτενόρους των οποίων ρυθμίζεται η χροιά. Οπότε θα κάνει τον έναν υψίφωνο και τον άλλον μπάσο. Και θα "παίζουν" ταυτόχρονα.
Στο τιμόνι που κατασκεύασε επίσης από το μηδέν, δε θα υπάρχουν ούτε μανέτες, ούτε διακόπτες, ούτε θα φαίνονται ντίζες. Το γκάζι έχει εσωτερικές ντίζες και ο συμπλέκτης είναι περιστρεφόμενος, όπως το γκάζι και έχει επίσης εσωτερική ντίζα.
Καλά, και από που περνάνε οι ντίζες, για να μη φαίνονται; Μέσα από το τιμόνι και το σκελετό. Στο λαιμό εσωτερικά είναι χαραγμένο ένα λούκι για να παρακάμπτει η ντίζα τον άξονα που συνδέει τις πλάκες του τιμονιού.
Η μίζα θα είναι ένα μπουτόν, κάπου, όχι στο τιμόνι.
Και φρένα; "Βρήκα έναν κατανεμητή πίεσης από φορτηγό, από τον οποίον θα ξεκινούν σωληνάκια και για τα δύο φρένα και θα ενεργοποιείται από την τρόμπα του πεντάλ. Κάπου εδώ από κάτω θα τον βάλω, να μη φαίνεται".
Έφτιαξε μόνος του ακόμα και τα εργαλεία που χρειάζονται για να τιθασεύσει τα μέταλλα, σωλήνες, γάντζοι, μηχανισμοί, κατασκευάστηκαν από την αρχή για να δώσουν το σχήμα που αυτός θέλει, με την τελειότητα που αυτός χρειάζεται. Πλάκες ενός πόντου πάχος, γυρισμένες με τα χέρια και τη βοήθεια φίλων και Αρχιμήδειας μηχανικής. Λοστάρια και μοχλοί, αλλά τίποτα από αυτά δεν άφησε σημάδι στο τελικό αποτέλεσμα.
Κάθε 10 πόντους, μια ανακάλυψη, μια πολύπλοκη σκέψη, μια νίκη της μηχανικής απέναντι στην ερώτηση "πως να το κάνω αυτό να φαίνεται έτσι;"
Να μη φαίνεται τίποτα. Να φαίνεται όλη η μοτοσυκλέτα σαν ένα γλυπτό, όπου τίποτα δε μαρτυράει ότι υπάρχουν μηχανισμοί που την κάνουν να ελέγχεται. Σα να έχει δική της βούληση και απλά μεταφέρει τον αναβάτη.
Ελπίζω όταν τελειώσει, να είμαι εκεί για να μοιραστώ λίγη από την υπερηφάνεια του και να αφιερώσω άλλες τρεις, πέντε ώρες κοιτώντας τη λεπτομέρεια. Αλλά και να τα πιούμε μαζί το βράδυ, και να τον ακούσω να μου λέει για όλα αυτά που έκανε να συμβαίνουν σε ένα τέτοιο project.
"Το να κάνεις κάτι να φαίνεται πολύ απλό, είναι εξαιρετικά δύσκολο" μου είπε λίγο πριν φύγω.
Έχεις απόλυτο δίκιο Θοδωρή. Από την άλλη μεριά, αυτοί που γράφουν νέες σελίδες στην τέχνη, σε όλες τις τέχνες, κάνουν ακριβώς αυτό. Κάνουν το απίστευτα δύσκολο να φαίνεται σαν εξαιρετικά απλό.
UPDATE-UPDATE!!!!
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ο Θοδωρής, ζώντας στο έπακρο το όνειρό του, συμμετέχει σε παγκόσμια έκθεση κατασκευαστών custom μοτοσυκλετών στη Γερμανία.
Του εύχομαι κάθε επιτυχία. Ελπίζω να ανοίξει ένα φαρδύ δρόμο για την custom κατασκευή στην Ελλάδα, συμμετέχοντας, μαθαίνοντας, κερδίζοντας και γνωρίζοντας σε όλο και περισσότερο κόσμο την τέχνη του στην οποία τόσα έχει δώσει μέχρι σήμερα.
Όλοι όσοι συμμετέχουμε σε αυτό, κάναμε διακοπές για δεκαετίες στον Ωρωπό και αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι εκεί, σα φόρο τιμής στα παιδικά μας χρόνια. Δεν είναι του παρόντος το τι τραβήξαμε και τραβάμε για να υπάρξει αυτό το μπαράκι, αλλά είναι η καλύτερη εισαγωγή για το κύριο θέμα μας.
Όταν τον Αύγουστο είπα στο Φίλιππο ότι ανοίγουμε κάτι τέτοιο στον Ωρωπό, μου είπε "εκεί μένει και ο Θόδωρος από ότι ξέρω. Λογικά θα τον γνωρίσεις". Τον ρώτησα ποιος είναι αυτός, αλλά μου έκανε μια γενικόλογη περιγραφή ενός biker και μηχανικού.
Σχεδόν τον είχα ξεχάσει, αλλά όντως το Σεπτέμβρη-Οκτώβρη τον γνώρισα και μάλιστα κάποια στιγμή αρχίσαμε να μιλάμε με αφορμή το μηχανάκι του φίλου του του Στράτου (το πανέμορφο Harley chopper που βλέπεις από κάτω) αλλά και ένα δικό του bobber BMW με springer πηρούνι που είχαν παρκάρει απέξω.
Μηχανικός στην Αθήνα, ειδικεύεται στα BMW αλλά στο σπίτι του στον Ωρωπό φτιάχνει τα "δικά του" chopper.
Φίλοι και γνωστοί μου είπαν για το μακρύ το μηχανάκι που φτιάχνει τώρα και πάντα τελείωναν τη φράση τους με την επωδό "Aξίζει να το δεις. Θα πάθεις πλάκα".
Τώρα βέβαια, έχουν περάσει από τα πολύπαθα μάτια μου ΠΟΛΛΑ μηχανάκια. Από το 1987 διαβάζω, αναλύω και κυνηγάω μορφές customizing, σε αναζήτηση του ονείρου μου να φτιάξω κάτι δικό μου.
Θεωρούσα λοιπόν υπερβολικές τις αντιδράσεις τους και τις απέδιδα στη μικρή τους εμπειρία με τη συγκεκριμένη σκηνή.
Άλλωστε, τι άλλο έχει μείνει στον κόσμο να δω;
Μια λοιπόν νύχτα που πέρασε από το μαγαζί ο Θοδωρής, του την έπεσα να δω το μηχανάκι του από κοντά.
"Βέβαια, πέρνα από το σπίτι αύριο, πάρε με τηλέφωνο το πρωί να σου πω πως θα το βρεις".
Την άλλη μέρα, με το γνωστό πρωινό Hangover τεραστίων διαστάσεων που με κυνηγάει από τον Αύγουστο, βρίσκομαι στο σπίτι του Θοδωρή. Και ανοίγει την πόρτα της αποθήκης-γκαράζ. Ένα ευρύχωρο κτίσμα που κατασκεύασε ολόκληρο μόνος του, μαζί με την ηλεκτρική εγκατάσταση και τώρα μέσα φιλοξενεί ένα μεγάλο τόρνο, μια καλίμπρα, την εργαλειοθήκη του, διάφορα ανταλλακτικά διαφόρων μηχανισμών από διάφορες δεκαετίες, ένα σκελετό Horex και... το ΜΗΧΑΝΑΚΙ!
Η μοτοσυκλέτα είναι κατασκευασμένη ΟΛΟΚΛΗΡΗ από το Θοδωρή, εκτός από το μοτέρ, που είναι ένα νορμάλ Twincam βγαλμένο από ένα τουριστικό FL.
Η πρώτη κεραμίδα είναι ότι το σκελετό τον κατασκεύασε μόνος του. Από ανοξείδωτο ατσάλι. Το επαναλαμβάνω. Από inox.
"Δε γνωρίζω κανέναν στον κόσμο που να έχει φτιάξει σκελετό από ανοξείδωτο. Μάλλον, ένας έφτιαξε ένα σκελετό, αλλά δεν έγινε ποτέ μοτοσυκλέτα, τώρα τον έχει κρεμασμένο στο μαγαζί του γιατί είναι στραβός. Το inox είναι εξαιρετικά δύσκολο στην κόλλησή του. Αναπτύσσει θερμικές τάσεις και πετσικάρει πανεύκολα".
Και εσύ τι έκανες; "Εγώ βρήκα το σωστό άτομο που είχε δουλέψει χρόνια στο ανοξείδωτο και μου είπε πως γίνεται. Αλλά είναι δύσκολο, παίρνει χρόνο".
Οι πληροφορίες έρχονται με ταχύτατους ρυθμούς. "Τη βλέπεις τη γωνία μπροστά από το μοτέρ; Δεν κολλήθηκαν οι σωλήνες απλά, του έχω περάσει εσωτερικά και μια ατσάλινη καβίλια που δένει τα δύο μέρη μεταξύ τους, για να γίνει η αντοχή του όπως τη θέλω εγώ".
Εγώ εν τω μεταξύ βλέπω μόνο ένα ενιαίο σχήμα, μια φόρμα που θα μπορούσε να δημιουργήσει μόνο κάποιος γλύπτης με γενναία ποσότητα στόκου.
Όχι. Ο Θόδωρος κατάφερε να κολλήσει τους δύο σωλήνες μούρη με μούρη, να τους ξετρυπήσει, να περάσει πείρο, και να ξανακολλήσει και τον πείρο, σε μια περιοχή περίπου 10 εκατοστών η οποία τώρα φαίνεται σα να είναι ένα κομμάτι. Και έκατσε και δούλεψε και έτριψε και ξανάτριψε μέχρι που δε φαινόταν τίποτα. Ούτε ο ίδιος πλέον δε βλέπει σε ποιο σημείο ακριβώς έχει γίνει η δουλειά. Απλά το θυμάται.
Δεν ξέρω αν το βλέπεις, αλλά ανάρτηση πίσω υπάρχει. Το ψαλίδι-έργο τέχνης που κρατάει τη ΦΑΡΔΙΑ ζάντα με τις 80 (αν δεν κάνω λάθος) ακτίνες, ελέγχεται από δύο παράλληλα τοποθετημένα αμορτισέρ. Το springer εμπρός δεν είναι αυτό που βλέπεις. Κατασκεύασε ένα άλλο με σχήμα δράκων γιατί δεν τον ικανοποιούσε ένα... απλό springer!
Προσοχή στη λεπτομέρεια;
Ρίξε μια ματιά από κάτω.
Το ψαλίδι καταλήγει σε ένα "κουτί", μέσα στο οποίο φωλιάζει ο άξονας του τροχού. Και καλύπτεται με καπάκι που βιδώνει στο υπόλοιπο με 3 βιδάκια άλλεν.
Φαίνεται απλό, μέχρι να δεις και τα εσωτερικά σωληνάκια με το σπείρωμα, πάνω στα οποία βιδώνει το καπάκι. Ή μέχρι να δεις την ΑΠΟΛΥΤΗ εφαρμογή των μερών μεταξύ τους.
Κάνε κι έναν κόπο και ρίξε μια ματιά στη βάση της δαγκάνας του δισκόφρενου.
"Δε θέλεις να το φωτογραφήσεις με τη δαγκάνα"; με ρώτησε. Μα το θέμα είναι η βάση, όχι μια δαγκάνα! Α, εξαπίστονη είναι; Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία.
Και αυτό το υπέροχο σατέν φινίρισμα; Έγινε με ένα ειδικό μηχάνημα που λέγεται σατινιέρα και το δανείστηκε από το σωστό άνθρωπο. Όχι, δε γινόταν να το αγοράσει, είναι πανάκριβο. Αυτό το φινίρισμα τώρα, το έχει όλος ο σκελετός, δείχνοντας με τον καλύτερο τρόπο ότι είναι ανοξείδωτο ατσάλι. Και για όποιον δεν το πιστεύει, υπάρχει και ο μαγνήτης που ΔΕΝ έλκει το ανοξείδωτο.
"Δε σε ενοχλεί να βλέπεις άλλες δουλειές που δεν έχουν ΑΥΤΗΝ την προσοχή στη λεπτομέρεια; "Ε, ναι, αλλά ξέρεις, και ο άλλος έχει αφιερώσει τόσο κόπο. Δεν μπορείς να του πεις τέτοιο πράγμα".
Αν μπορούσα να φωτογραφίσω θα σου έδειχνα πράματα και θάματα.
Ο άξονας που μεταφέρει την κίνηση από το λεβιέ ταχυτήτων στον επιλογέα, είναι η πιο όμορφη κοτσίδα που έχω δει, από 3 κομμάτια ατσαλόσυρμα. "ξεκίνησα να το φτιάξω από αλυσίδα με κολημένους κρίκους, να, αυτήν εδώ. Αλλά παραφορέθηκε αυτό το στυλ". Μάλιστα.
Βρήκε επίσης δύο αεροτενόρους των οποίων ρυθμίζεται η χροιά. Οπότε θα κάνει τον έναν υψίφωνο και τον άλλον μπάσο. Και θα "παίζουν" ταυτόχρονα.
Στο τιμόνι που κατασκεύασε επίσης από το μηδέν, δε θα υπάρχουν ούτε μανέτες, ούτε διακόπτες, ούτε θα φαίνονται ντίζες. Το γκάζι έχει εσωτερικές ντίζες και ο συμπλέκτης είναι περιστρεφόμενος, όπως το γκάζι και έχει επίσης εσωτερική ντίζα.
Καλά, και από που περνάνε οι ντίζες, για να μη φαίνονται; Μέσα από το τιμόνι και το σκελετό. Στο λαιμό εσωτερικά είναι χαραγμένο ένα λούκι για να παρακάμπτει η ντίζα τον άξονα που συνδέει τις πλάκες του τιμονιού.
Η μίζα θα είναι ένα μπουτόν, κάπου, όχι στο τιμόνι.
Και φρένα; "Βρήκα έναν κατανεμητή πίεσης από φορτηγό, από τον οποίον θα ξεκινούν σωληνάκια και για τα δύο φρένα και θα ενεργοποιείται από την τρόμπα του πεντάλ. Κάπου εδώ από κάτω θα τον βάλω, να μη φαίνεται".
Έφτιαξε μόνος του ακόμα και τα εργαλεία που χρειάζονται για να τιθασεύσει τα μέταλλα, σωλήνες, γάντζοι, μηχανισμοί, κατασκευάστηκαν από την αρχή για να δώσουν το σχήμα που αυτός θέλει, με την τελειότητα που αυτός χρειάζεται. Πλάκες ενός πόντου πάχος, γυρισμένες με τα χέρια και τη βοήθεια φίλων και Αρχιμήδειας μηχανικής. Λοστάρια και μοχλοί, αλλά τίποτα από αυτά δεν άφησε σημάδι στο τελικό αποτέλεσμα.
Κάθε 10 πόντους, μια ανακάλυψη, μια πολύπλοκη σκέψη, μια νίκη της μηχανικής απέναντι στην ερώτηση "πως να το κάνω αυτό να φαίνεται έτσι;"
Να μη φαίνεται τίποτα. Να φαίνεται όλη η μοτοσυκλέτα σαν ένα γλυπτό, όπου τίποτα δε μαρτυράει ότι υπάρχουν μηχανισμοί που την κάνουν να ελέγχεται. Σα να έχει δική της βούληση και απλά μεταφέρει τον αναβάτη.
Ελπίζω όταν τελειώσει, να είμαι εκεί για να μοιραστώ λίγη από την υπερηφάνεια του και να αφιερώσω άλλες τρεις, πέντε ώρες κοιτώντας τη λεπτομέρεια. Αλλά και να τα πιούμε μαζί το βράδυ, και να τον ακούσω να μου λέει για όλα αυτά που έκανε να συμβαίνουν σε ένα τέτοιο project.
"Το να κάνεις κάτι να φαίνεται πολύ απλό, είναι εξαιρετικά δύσκολο" μου είπε λίγο πριν φύγω.
Έχεις απόλυτο δίκιο Θοδωρή. Από την άλλη μεριά, αυτοί που γράφουν νέες σελίδες στην τέχνη, σε όλες τις τέχνες, κάνουν ακριβώς αυτό. Κάνουν το απίστευτα δύσκολο να φαίνεται σαν εξαιρετικά απλό.
UPDATE-UPDATE!!!!
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ο Θοδωρής, ζώντας στο έπακρο το όνειρό του, συμμετέχει σε παγκόσμια έκθεση κατασκευαστών custom μοτοσυκλετών στη Γερμανία.
Του εύχομαι κάθε επιτυχία. Ελπίζω να ανοίξει ένα φαρδύ δρόμο για την custom κατασκευή στην Ελλάδα, συμμετέχοντας, μαθαίνοντας, κερδίζοντας και γνωρίζοντας σε όλο και περισσότερο κόσμο την τέχνη του στην οποία τόσα έχει δώσει μέχρι σήμερα.
