Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Μερικοί αριθμοί για μη μηχανολόγους.

Κάποια μέρα βαριόμουν και έκανα μερικές αριθμητικές πράξεις με το μυαλό μου.

Tις κράτησα γραμμένες, επειδή θεωρώ ότι δίνουν τη σωστή αριθμητική διάσταση, σχετικά με την ταχύτητα των πραγμάτων που συμβαίνουν σε έναν κινητήρα, αλλά και επειδή δείχνουν ότι αν γνωρίζεις μερικά υποτυπώδη μεγέθη για το μοτέρ σου, μπορείς να κατανοήσεις και μερικά άλλα, που πολλοί θεωρούν ψιλά γράμματα "για επιστήμονες".

Πήρα λοιπόν σα βάση τον κινητήρα που είχα τότε στα χέρια μου, έναν κινητήρα Harley Shovelhead 1340 με διαδρομή εμβόλου 108 mm.

Ένας τέτοιος κινητήρας λοιπόν, όταν περιστρέφεται με 900σαλ(ρελαντί):

- Κάνει 900 στροφές το λεπτό => 15 στροφές το δευτερόλεπτο

- Άρα η κάθε περιστροφή του στροφάλου διαρκεί 6,7 εκατοστά του δευτερολέπτου (0,067sec).

- Το πιστόνι καλύπτει λοιπόν 108 (να κατέβει) + 108 (να ανέβει) = 216mm σε 0,067 sec

- H μέση γραμμική του ταχύτητα λοιπόν είναι 3,2 μέτρα το δευτερόλεπτο ή 11,6 χλμ/ώρα. (Λάβετε υπόψη ότι κάθε φορά που ο στρόφαλος κάνει μία πλήρη περιστροφή, η γραμμική ταχύτητα του πιστονιού είναι 0 σε δύο σημεία, στο άνω και το κάτω νεκρό σημείο.
Μιλάμε για κίνηση, με συνεχώς μεταβαλλόμενη ταχύτητα, οπότε μπορούμε να μιλάμε μόνο για μέση γραμμική ταχύτητα).

- Προχωρώντας λίγο ακόμα:

-Ένας τέτοιος κινητήρας έχει στη διάθεσή του έναν εκκεντροφόρο εισαγωγής με  διάρκεια ανοίγματος 232 μοίρες, δηλαδή 0,64 μίας πλήρους περιστροφής, δηλαδή 0,64x0,067 = 0,043 sec για να γεμίσει το θάλαμο καύσης.
Τά μόρια του αέρα λοιπόν πρέπει να ταξιδέψουν από το φιλτροκούτι μέχρι το θάλαμο καύσης (περίπου 25cm,) σε 0,043 sec (4 εκατοστά του δευτερολέπτου), θα έχουν λοιπόν μέση ταχύτητα 5,81 m/sec ή περίπου 21km/h. Και πάλι να πούμε ότι η ταχύτητα αυτή είναι μέση. Η μάζα του αέρα επιταχύνεται από το 0 και καταλήγει με μια ταχύτητα σχεδόν διπλάσια από τη μέση ταχύτητα, να εισάγεται μέσα στο θάλαμο καύσης.

Aν οι 900 σαλ γίνουν 5800 σαλ (μέγιστη ιπποδύναμη του συγκεκριμένου μοτέρ) :
- Η κάθε περιστροφή του στροφάλου διαρκεί 1 εκατοστό του δευτερολέπτου.
- H μέση γραμμική ταχύτητα του πιστονιού λοιπόν γίνεται 20,6 μέτρα το δευτερόλεπτο ή 74,2 χλμ/ώρα.
- Aναλογικά, η μέση ταχύτητα του αέρα θα χρειαστεί να είναι 37,44m/sec ή 135km/h.

Τι χρειάστηκε να γνωρίζουμε για να βρούμε όλα αυτά τα νούμερα; Δύο πράγματα. Διαδρομή εμβόλου και διάρκεια ανοίγματος εκκεντροφόρου εισαγωγής.
Βρήκαμε μερικά πολύ χονδροειδή νούμερα, που δεν είναι στο χιλιοστό του δευτερολέπτου, αλλά έχουμε μια αίσθηση για το τι συμβαίνει εκεί μέσα.

Π.χ. τώρα καταλαβαίνουμε ότι όταν ο αέρας που ωθείται μέσα στην κεφαλή με καμιά 100στή χλμ/ώρα συναντά ανωμαλίες στο δρόμο του, χάνει τη γραμμικότητα της κίνησής του, με αποτέλεσμα τη μείωση της ταχύτητας και επομένως του γεμίσματος της κεφαλής με αέρα.

Επίσης, όταν αυτός ο αέρας με αυτήν την ταχύτητα μπαίνει μέσα σε μια κεφαλή, δημιουργείται ένα μπάχαλο στην πορεία του. Φαντάσου ένα κύμα από καμμιά 200ριά σφαιρίδια να μπαίνει μέσα σε ένα φλίπερ. Κάτι παρόμοιο θα συμβεί στα μόρια του αέρα.

Η κίνησή του λοιπόν μέσα στην κεφαλή, (το φλίπερ που λέγαμε), που εξαρτάται από το σχήμα της κεφαλής, προσδίδει και την πορεία του μετώπου της φλόγας, που θα εξαπλωθεί με αρχή γενόμενη από το μπουζί.

Θα παρατήρησες ότι μιλάω μόνο για αέρα και καθόλου για μίγμα καυσίμου.
Αυτό γιατί δε μας ενδιαφέρει ΚΑΘΟΛΟΥ η παρουσία του καυσίμου στις πράξεις μας.
Άσε που το καύσιμο μπορεί να εισαχθεί τελευταία στιγμή με απευθείας ψεκασμό μέσα στην κεφαλή, οπότε, γιατί να ασχολείσαι;
Είναι δουλειά του σχεδιαστή του κινητήρα να βρει τον καλύτερο τρόπο, ανάλογα με τις ανάγκες του, για να βρεθεί μέσα στην κεφαλή το καύσιμο, τη στιγμή και στην ποσότητα που χρειάζεται.
Αυτό που ενδιαφέρει εμάς είναι να καταλάβουμε τι συμβαίνει εκεί μέσα, όσο πιο απλοϊκά γίνεται.

(Αν σας ενδιαφέρει θα συνεχίσω, αλλιώς θεωρείστε το εγκεφαλικό λόγω Χριστουγέννων).

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Και φωτίστηκε ο δρόμος μπρος μου!

Η παραγγελία ενός φαναριού εμπρός, ήταν ουσιαστικά η δικαιολογία προς τον εαυτό μου για την οικονομική μου δυσκολία λόγω της κατάστασης που όλοι γνωρίζουμε αυτόν τον καιρό.
Αυτό το μήνα οι υποχρεώσεις μου προς το κράτος, τις τράπεζες και τον ασφαλιστή μου ανέβηκαν στο εξωπραγματικό ποσό των 1800 ευρώ! Αυτό σημαίνει ότι η επιστροφή από την εφορία ΚΑΙ το δώρο κινούνται αύτανδρα προς αυτήν την κατεύθυνση. Εξάτμιση λοιπόν δεν έχει προς το παρόν. Έχω και μια οικογένεια, οπότε πρέπει να κρατήσω κανά φράγκο για το σούπερ μάρκετ.
Εδώ να κάνω μια παρένθεση. Ως προς τις πληρωμές μου προς το κράτος, τις κρατάω για την τελευταία μέρα. Δηλαδή: 80 μέρες μετά τη λήξη του λογαριασμού όσον αφορά τη ΔΕΗ και κανά μήνα για την εισφορά "αλληλεγγύης".Τέλη κυκλοφορίας τελευταία μέρα αν γίνεται. Σα δεν ντρεπόμαστε λέω εγώ. Αλληλεγγύη σε ποιούς? Τους ανάπηρους που χαρακτηρίζουν με μικρότερο ποσοστό αναπηρίας για να μειώσουν τις συντάξεις τους? Ή τους ανέργους που βρίσκονται κυριολεκτικά στο δρόμο με ένα επίδομα πείνας μόνο για ένα χρόνο και μετά.. τέλος? Η μόνη αλληλεγγύη που θα επιδείξω συνειδητά είναι προς όλους όσους διαμαρτύρονται.
Σε όλους όσους ξέσκισαν την κοινωνία κλέβοντας και μετά ζητώντας και τα ρέστα, αξίζει μόνο μίσος και κάθε δυνατή αντίσταση.  Οι πληρωμές λοιπόν μένουν στο συρτάρι μου και αποδίδονται το αργότερο δυνατό.
Για αυτό το μήνα λοιπόν, ελείψει ρευστού, η παραγγελία στο Μάικ το Λαζαράτο ήταν ένα  πανέμορφο τύπου Bates φαναράκι (με στεφάνι που κλειδώνει το κρύσταλο πάνω στο σώμα, αγκαλιάζοντας το περιμετρικά) με λάμπα αλογόνου και τη βάση στο κάτω μέρος του.
Ήρθε μέσα σε 10 μέρες, όπως πάντα. Ο Μάικ είναι όσο επαγγελματίας δεν έχει υπάρξει όλος μαζί ο υπόλοιπος συρφετός που ασχολείται με customizing και Harley.
Προειδοποιώ: Οποιοσδήποτε διαμαρτυρηθεί από την ως άνω κατηγορία για την καταχώρησή του στην κατηγορία "συρφετός", να ξέρει ότι έχω ράματα για τη γούνα του, τουλάχιστον όσον αφορά την Αθήνα. Οπότε, αφού δεν είστε άγιοι και το ξέρετε, κρατηθείτε μακριά από την περιοχή σχολίων. Εκτός αν το ζητάει ο οργανισμός σας, για να μην εστιάσω στην περιοχή φαγούρας σας...
Μόλις αφίχθη λοιπόν ο προβολέας, γραμμή για το συνεργείο. Ο Αντρέας δεν προλαβαίνει τελευταία ούτε να με δει, οπότε ασχολήθηκα μόνος μου. Την προσοχή μου τράβηξε ένα χρωμιωμένιο λαμάκι, παραπεταμένο μέσα στη σακούλα με τα ανταλλακτικά. Για να δούμε...



Με ένα στράβωμα στη μέγγενη σε σχήμα ελαφρού Ζ και 2 τρύπες 6 και 9 χιλιοστών αντίστοιχα, το λαμάκι βρέθηκε βιδωμένο στην κάτω πλευρά της κάτω πλάκας, να κοντράρει στο στόπερ της πλάκας. Βέβαια χρειάζεται και μια τρυπούλα στη μέση του και μια δεύτερη βιδούλα να βιδώσει σε αντίστοιχη τρύπα με σπείρωμα στο στόπερ. Είναι πάντως ήδη περισσότερο σταθερό από ότι περίμενα. Απλά του λείπει η σταθερότητα όταν και αν χαλαρώσει η κάτω βίδα.
Πάμε λοιπόν τώρα να φορέσουμε και το φανάρι, αλλά και το λαμάκι της κόρνας του οποίου κλέψαμε την τρύπα που βασίζεται κανονικά.



Είδες που δε φαίνεται η κόρνα? Ευτυχώς, γιατί είναι ένα μαύρο πράγμα που δε θα ήθελα να φαίνεται, μέχρι να βρω το σωστό όμορφο πραγματάκι να την αντικαταστήσει.

(Update-Update! Στις 8/1/2013 αξιώθηκα και τρύπησα λαμάκι και κάτω πλάκα ώστε να στερεωθεί και με δεύτερη βίδα το λαμάκι. Τρύπημα λοιπόν, πέρασμα σπείρωμα Μ6 και βίδωμα. Στην κάτω πλευρά περάστηκε πολύ μακρύτερη βίδα, που με τη χρήση του αναγκαίου αποστάτη, συγκρατεί και το διαιρέτη των υγρών του εμπρός φρένου. Με το κόκκινο βέλος φαίνεται η νέα/χρωμιωμένη βίδα που πλέον κοσμεί το εμπρός μέρος και δεξιά της η νέα βάση της κόρνας που δυστυχώς την τοποθετεί και πάλι σε θέση φάτσα κάρτα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ψάξω για μια όμορφη κόρνα!) 
Η λεπτομέρεια που δε φαίνεται, είναι το μπλε φωτάκι στο πάνω μέρος του προβολέα, που ανάβει όταν επιλεχθεί η ψηλή σκάλα. Λάθος δικό μου που δε φωτογράφησα από πάνω. Επιφυλάσσομαι για όταν θα φωτίζει κιόλας. Ναι, το ξέρω, η καλωδίωση μπλα μπλα. Έχοντας γλυτώσει για λίγο από το Θεοδόση που κάπου αλλού απασχολείται, μπορώ να σκεφτώ μη ηλεκτρικά πράγματα για λίγο, όπως πχ τη βάση που θα χρησιμοποιήσω για το κοντέρ. Το κοντέρ πρέπει να μπει σε ένα ποτήρι με εσωτερική διάμετρο 75 χιλιοστά και ύψος 60. Το που θα βρω το ποτήρι είναι ένα θέμα. Για δουλειά μηχανουργείου από billet αλουμίνιο, το ξεχνάμε λόγω κόστους. Παρόλο που ξέρω ότι ο θαυμάσιος κ. Πέτρου θα δουλέψει μάλλον τσάμπα, και μόνο το κόστος αγοράς του αλουμινίου που χρειάζεται για να γίνει, είναι απαγορευτικό σε αυτή τη φάση. Ελπίζω να βρώ κανένα σφιχτήρα-βάση εξάτμισης που να έχει την επιθυμητή διάσταση. Ή κάτι ανάλογο...

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Κι άλλη σέλλα και σπινθήρες...

Ένα μυστήριο πράγμα.
Μου είναι όλο και πιο δύσκολο να δουλέψω πάνω στο μηχανάκι, για ένα σημαντικό λόγο.
Η εξωτερική του μορφή έχει λίγο πολύ ολοκληρωθεί, οπότε για μένα δεν παρουσιάζει την πρόκληση που παρουσίαζε πιο πριν.
Τώρα που το σχήμα του έγινε γνώριμο, δεν έχω τόσο μεγάλη επιθυμία να πέσω πάνω στο project και να δουλέψω.
Βέβαια, αυτό δε μου κόβει από την περιέργεια που έχω να οδηγήσω το αναθεματισμένο πράμα, για να δω πως είναι η αίσθησή του.
Και για να φτάσω σε αυτό το σημείο, πρέπει να συνεχίσω δουλεύοντας πάνω του.
Σκασμός και το κεφάλι μέσα.
Στην προηγούμενη ανάρτησή μου, άφησα έξω από το φωτογραφικό αφιέρωμα το κάτω μέρος της σέλλας, ώστε να γίνει πιο κατανοητός ο τρόπος που αυτή "κουμπώνει" στις βάσεις της.
Να' μαστε λοιπόν:


Η "Βάση 1" λοιπόν είναι το δίχαλο στο εμπρός μέρος της σέλλας, το οποίο μπαίνει στον αποστάτη, κάτω από το κεφάλι της βίδας που συγκρατεί το πίσω μέρος του ντεπόζιτου.
Η "Βάση 2" είναι στο πίσω μέρος της σέλλας, το βέλος όπως έγραφα, το οποίο εισάγεται μέσα στην κλειδαριά που βρίσκεται πάνω στην πίσω τραβέρσα του σκελετού.
Όταν λοιπόν τραβηχτεί το συρματόσχοινο του μηχανισμού, απελευθερώνεται η Βάση 2 από την κλειδαριά.
Η αφαίρεση της σέλλας ολοκληρώνεται με το τράβηγμά της προς τα πίσω, ώστε να απεμπλεχθεί το δίχαλο-Βάση 1 από τον αποστάτη που λέγαμε.
Πάει αυτό, ελπίζω όποιος δεν είχε οπτικοποιήσει πριν, τώρα να έχει μια καλύτερη εικόνα.

Ζήτημα 2: Βάση για τους δύο πολλαπλασιαστές.
Όπως θα κατάλαβες μέχρι τώρα, προσπαθώ να μη δημιουργώ μεγάλους μπελάδες στην κατασκευή, για 2 σοβαρούς λόγους:
α) μπας και τελειώσει κάποτε.
β) επειδή δε διαθέτω καμιά κατασκευαστική μονάδα με 40 υπαλλήλους πρώην της NASA που να κατασκευάσουν σε CAD-CAM ό,τι μαλακία μου κατέβει στη γκλάβα.
Οπότε, απλότητα είναι το έμβλημά μας. 

Πρόσεξε λοιπόν, επειδή θα το γράψω μια φορά.
(Εσύ βέβαια μπορείς μετά να το διαβάσεις διακόσιες φορές).
Οι πολλαπλασιαστές του συγκεκριμένου κινητήρα είναι δύο, με διπλή έξοδο ο καθένας.
Οπότε πρέπει να στηριχτούν 2 βαρελάκια με κάποιο τρόπο κοντά στους κυλίνδρους, ώστε να μη χρειαστεί να αλλαχτούν τα μπουζοκαλώδια που είναι αρκετά κοντά.

Λαμβάνουμε λοιπόν λαμάκι ένα. Το τρυπάμε στα δύο σημεία που θα περνούν οι βίδες που συγκρατούν τους πολλαπλασιαστές, οι οποίοι θα τοποθετηθούν εκατέρωθεν. Με τις 2 βίδες θα συγκρατήσουμε και τους 2 πολλαπλασιαστές, με ένα λαμάκι που θα περνά ανάμεσά τους.
Το λαμάκι συγκολλάται στη λάμα ενίσχυσης του λαιμού του σκελετού. Κοίτα:


Μετά, βιδώνουμε με βίδες και παξιμάδια αλλά και τους απαραίτητους αποστάτες των 16 χιλιοστών μήκους, τους πολλαπλασιαστές πάνω στο συγκολλημένο λαμάκι.


Τοποθετούμε από πάνω και το ντεπόζιτο, και τελειώσαμε.

Εύκολο, ε; Το δύσκολο είναι να το κάνεις όλο αυτό πιο όμορφο, δηλαδή να πιάσεις τον τροχό για να ομορφύνεις τις κολλήσεις, να στρογγυλέψεις τις ακμές, γενικά να δείξεις την ομορφιά της σχεδίασης με ένα ωραίο περιτύλιγμα.
Αυτό όμως θα γίνει όταν θα λυθεί όλο το μηχανάκι στα εξ' ων συνετέθει, ώστε να φινιριστούν όλες οι κολλήσεις και τα κακώς κείμενα.
Πότε θα γίνει αυτό;
Αργότερα, όταν θα έχει λειτουργήσει ολόκληρο το μηχανάκι, έτσι ώστε να ξέρουμε ότι οι κατασκευές τελείωσαν και μένει η ομορφιά.....

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Η σέλλα και τα πέριξ αυτής





Η άφιξη του Θεοδόση στην ομάδα έχει δημιουργήσει μια νέα δυναμική στην κατασκευή.
Η οποία καμμία φορά επειδή δεν προλαβαίνω να βρίσκομαι κάθε μέρα εκεί, με ξεχνάει (για να μην πω τίποτα χειρότερο) και συνεχίζει μόνη της...
Καταγγέλω λοιπόν ότι κατά την απουσία μου αυτήν την εβδομάδα οι γλυκύτατοι αυτοί άνθρωποι βρήκαν χρόνο και τον αφιέρωσαν στη σέλλα, αλλά και το κουτί των ηλεκτρικών, το οποίο έμπαινε στο δρόμο της αλυσίδας του τροχού, με πιθανό αποτέλεσμα τον εκτροχιασμό της, αλλά και βαρείς μεταλικούς ήχους εάν αρχίσει να κινείται.
Για να αποφευχθεί λοιπόν η δημιουργία Industrial metal μουσικής κατά την κίνηση, θα έπρεπε να κουτσουρευτεί το πανέμορφο αυτό κουτί, με τρόπο που να δημιουργεί χώρο για το πέρασμα της αλυσίδας αλλά και να μην προσβάλλει τη θαυμάσια αισθητική του.



Εδώ φαίνεται το τελικό αποτέλεσμα. Αυτό που ΔΕ φαίνεται είναι ότι το πίσω κομάτι του κουτιού (δεξιά στη φωτό) κόπηκε στη ραφή του, το πλάγιο κομμάτι στράβωσε και κόπηκε ώστε να ακολουθήσει τη γραμμή του κοψίματος και όλα αυτά έγιναν με την ακρίβεια μηχανήματος από τον Αντρέα που δεν ήταν ποτέ λαμαρινάς. Respect. Μάλλον το έκαναν όταν έλειπα για να μην κλέψω την τέχνη...


Περιττό να σου πω ότι για να μου πουλήσει επιπλέον μούρη, με έβαλε να το γεμίσω νερό για να μου δείξει ότι η εφαρμογή και η κόλληση ήταν άψογη. Όντως, το ρημάδι δεν έβγαλε σταγόνα. Μακάρι και το ντεπόζιτο να αποδειχθεί τόσο στεγανό. Τώρα που λέω αυτό, να σου πω ότι ΟΛΟΙ οι κατασκευαστές ντεπόζιτων συνιστούν σφόδρα να κάνεις τεστ πίεσης για την αεροστεγή κατασκευή του ντεπόζιτου ΠΡΙΝ τη βαφή και εφαρμογή του, ώστε να είσαι εσύ σίγουρος για τη στεγανότητά του. Αυτοί σίγουρα δεν είναι, οπότε θέλουν να αποφύγουν το ενδεχόμενο να στραφείς εναντίον τους για τα έξοδα ΚΑΙ του αερογράφου με το φανταιζί σχέδιο, που καταστράφηκε όταν ξανακόλλησες το ντεπόζιτο που έχανε.

Άκου λοιπόν τι έγινε με τη σέλλα.
Ξαφνικά του Αντρέα του ήρθε εγκεφαλικό: Αντί να προσπαθήσουμε να ταιριάξουμε τη σέλλα με τις βάσεις της στο σκελετό, θα αφαιρέσουμε τις βάσεις της, θα δημιουργήσουμε άλλες που ταιριάζουν πολύ πιο εύκολα και θα τις βιδώσουμε πάνω της. Το να ταιριάξουν μετά αυτές με την υποδοχή τους στο σκελετό θα είναι πολύ απλούστερο.



Κολλήθηκε λοιπόν ένα ωραίο Π, πάνω στην τραβέρσα του σκελετού. Πάνω στο Π βιδώθηκε κλειδαριά σέλλας, από κάποιο σκούτερ Aprilia, μη με ρωτάς δεν ξέρω. Αυτό προορίζεται για πίσω βάση. 



Η εμπρός βάση είναι απλά ένας αποστάτης ανάμεσα στο κεφάλι της βίδας (με ροδέλλα) και τη βάση του ντεπόζιτου. Μέσα από αυτήν περνάει το εμπρός δίχαλο της σέλλας, το οποίο βιδώθηκε πάνω στη σέλλα, αφού σε αυτήν τοποθετήθηκαν αλουμινένια σπειρώματα φυτευτά.
Στο πίσω μέρος της σέλλας βιδώθηκε ένα βέλος (για να το πω ευγενικά), πάλι με φυτευτό σπείρωμα, το οποίο μπαίνει και κλειδώνει στην πίσω βάση που είπαμε. Για να ξεκλειδωθεί από κει, πρέπει να τραβηχτεί η ντίζα (συρματόσχοινο) η οποία ανοίγει το μηχανισμό τύπου γκιλοτίνας που παγιδεύει το βέλος.
Φανταστική ιδέα και τοποθέτηση εργοστασιακή, με το επιπλέον πλεονέκτημα ότι τώρα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε έναν κατάλληλο διακόπτη ο οποίος, εκτός από την παροχή ρεύματος θα ανοίγει και τη σέλλα δίνοντας επιπλέον πόντους ψαρώματος στον παρατηρητή.
Επειδή οι δύο βάσεις βρίσκονται στην ίδια ευθεία και για να αποφευχθεί το παλαντζάρισμα της σέλλας, βιδώθηκαν επίσης 2 λάστιχα δεξιά και αριστερά της, τα οποία ακουμπούν  στους σωλήνες του σκελετού. Η σέλλα πλέον έχει τη σταθερότητα που πρέπει.



Βλέπεις γραμμή, έτσι; Φοβερό πράγμα. Να σημειώσεις ότι η σέλλα ΔΕΝ κουνιέται χιλιοστό και ότι δένει άψογα ντεπόζιτο με πίσω φτερό. Το οποίο σημαίνει ότι με το κοστούμι τελειώσαμε.
Η επόμενη φάση λοιπόν περιλαμβάνει έναν εμπρός προβολέα.
Και κάτι άλλο: Ο Θεοδόσης απειλεί πλέον τη σωματική μου ακεραιότητα για να ξεκινήσουμε να δημιουργούμε την καλωδίωση των ηλεκτρικών. Είναι ό,τι σιχαίνομαι περισσότερο, αλλά ο τρόπος που μου το θέτει, μου δίνει την εντύπωση ότι δεν μπορώ να το καθυστερήσω άλλο.
Την τελευταία φορά που μου το είπε, γυάλιζε το μάτι του και έπαιζε νευρικά με ένα γερμανικό 25-28...