Ντίζες, συρματόσχοινα και παντριές.

Ό,τι είναι τα νεύρα για το ανθρώπινο σώμα, είναι και τα συρματόσχοινα ή τα υγρά των υδραυλικών φρένων για τη μοτοσυκλέτα.
Όπως τα νεύρα μεταδίδουν τις εντολές προς τους μύες και τα λοιπά όργανα, έτσι και οι  ντίζες, υγρά κλπ. μεταδίδουν τις επιθυμίες του εγκέφαλου-χειριστή στα όργανα της μοτοσυκλέτας που είναι επιφορτισμένα με την αλλαγή της κινητικής της κατάστασης.

Αφού λοιπόν έκανα μια καλή αρχή με τα υδραυλικά του εμπρός φρένου, η συνέχεια ήταν τα συρματόσχοινα του συμπλέκτη και του γκαζιού.

Εδώ να υπενθυμίσω για άλλη μια φορά ότι το τιμόνι και τα χειριστήρια αυτού είναι Harley. Τα υπόλοιπα όργανα είναι Suzuki.
Στην πράξη, το "πάντρεμα" τόσο ασύμβατων εξαρτημάτων είναι σα μεταμόσχευση οργάνων από άλογο σε γάιδαρο.
Δεν αμφιβάλλεις ότι είναι παρόμοια ή λειτουργία, αλλά θέλει λίγο δουλειά για να χωρέσει η μεγαλύτερη διάσταση που περιμένεις ότι έχουν όλα τα εξ Αμερικής πράγματα.

Τα εξωτερικά των συρματόσχοινων λοιπόν είναι επίσης Harley, όπως και οι απολήξεις τους. Αυτό στην τοποθέτηση προκάλεσε τις ακόλουθες παρενέργειες:

1) Χρειάστηκε να μεγαλώσει η τρύπα όπου εδράζεται η ντίζα του συμπλέκτη στο μηχανισμό του συμπλέκτη κάτω. Από 6 χιλιοστά που ήταν, έγινε 8.

2) Στην επάνω πλευρά, χρειάστηκε να τοποθετηθεί επιπλέον ρεγουλατόρος,  μια και το συρματόσχοινο ήταν κομάτι μακρύτερο από ότι έπρεπε για τη συγκεκριμένη τοποθέτηση. Μπήκε λοιπόν αυτός που φορούσε το GSXR-δότης οργάνων, μαζί με ένα παξιμάδι κομμένο για να μπορεί να ρυθμιστεί το διάκενο από το τιμόνι.
Είναι κομμάτι βαρύς ο συμπλέκτης, αλλά τίποτα ξένο προς εμένα που καβαλούσα Harley.

Το γκάζι χρειάστηκε πάντρεμα πολλών διαφορετικών πραγμάτων.
Πριν αρχίσουμε, χρειάστηκε λίγο "κούρεμα" το σκριπ, γιατί ήταν μακρύ και έβρισκε στη γκαζιέρα, οπότε δε θα είχε ικανοποιητικό δούλεμα. 
Το εξωτερικό είναι Harley, οπότε ταίριαξε μια χαρά με την γκαζιέρα.
Το μόνο συρματόσχοινο που υπήρχε ήταν από το δότη οργάνων, αλλά ήταν πιο κοντό από το εξωτερικό μας, οπότε... εξόρμηση στο κοντινότερο ποδηλατάδικο για αγορά συρματόσχοινου και σφιγκτήρα.
Για να ταιριάξει το Harley εξωτερικό με το Suzuki μηχανισμό του γκαζιού στα καρμπιρατέρ  υπεξαιρέσαμε και τον κάτω ρεγουλατόρο από τη ντίζα του δότη, ο οποίος συνεργάστηκε ικανοποιητικά με το εξωτερικό.
Το εξωτερικό είχε και ενσωματωμένο ρεγουλατόρο (αυτό που βλέπεις να καλύπτει το μαύρο λάστιχο στην επάνω φωτό), οπότε η τοποθέτηση και ρύθμιση της ντίζας πλέον αποδείχτηκε παιχνιδάκι.

Αφού όμως τοποθετήθηκαν όλα αυτά τα ωραία, το επιπλέον μπόνους είναι η εμφάνιση - σα σωληνάκι υψηλής - που διαθέτουν τα συγκεκριμένα εξωτερικά και δίνουν μια ακόμα πιο ποιοτική εμφάνιση στο χώρο του τιμονιού.
Το γεγονός ότι επίσης η λειτουργία τους είναι πολύ καλή (ένας πιο μαλακός συμπλέκτης θα βοηθούσε στην τελειότητα), μας δίνει και ένα χαμόγελο παραπάνω.
Άσε που τώρα πλέον όταν κάθομαι στη σέλα και κάνω ότι οδηγώ, παίρνω και ρεαλιστικό feedback από τα χειριστήρια, που έπαψαν να είναι παράλυτα.
Που το πας αυτό;

Ο αέρας του φρένου και το ψυγείο λαδιού.

Η επιστροφή μου στο project γίνεται με τον τρόπο που ξεκίνησα. Άνεργος.

Δε χρειάζεται να σου θυμίσω την κατάσταση της χώρας, ούτε θα μάθεις από μένα ότι το μισό εργατικό δυναμικό της χώρας είναι άνεργο ή υποαπασχολείται.
Δεν ξέρω σε τι ελπίζουμε, αλλά ό,τι κι αν είναι αυτό, μάλλον θα αργήσει.
Μέχρι τότε ο δρόμος είναι η μόνη λύση που βλέπω.

Anyway, στο θέμα μας.
Αφού ο Βασίλης ζορίζεται χρονικά τελευταία και αφού στα ηλεκτρικά έχουμε "κάτσει", άρχισα να ασχολούμαι με θέματα σκελετικά και περιφερειακά πάλι. Ο πρώτος στόχος ήταν η εξαέρωση του εμπρός φρένου. Πήρε κάνα τρίωρο, μια και όλα τα σωληνάκια και οι δαγκάνες ήταν άδεια.
Το αποτέλεσμα δεν είναι εξαιρετικά ικανοποιητικό, η αίσθηση είναι κομμάτι σπογγώδης αλλά η δύναμη στο φρενάρισμα εξαιρετικά καλή.
Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι μάλλον η τρόμπα δεν έχει την επιφάνεια εμβόλου που θα της επέτρεπε να οδηγήσει 2 δαγκάνες, ή ότι με μεταλλικά σωληνάκια μπορεί να σωθούμε.
Μετά το τεστ στο δρόμο, μπορεί να φορέσω μεταλλικά σωληνάκια αλλά μπορεί και  να καταλήξω σε μονό δισκόφρενο.
Και μην ανατριχιάζεις εσύ εκεί πίσω, είπαμε. Chopper είναι.

Το δεύτερο μέρος της προσπάθειας περιλαμβάνει τη στήριξη του ψυγείου λαδιού, για 2 λόγους.
Ο ένας είναι ότι πρέπει να αρχίσουμε να τελειώνουμε με τις εκκρεμότητές μας, και ο δεύτερος ότι, αν πάρει εμπρός το μοτέρ, δεν μπορείς να έχεις τις τρύπες του κινητήρα ανοιχτές και να ξερνάς παντού λάδια.
Επάνω βάση λοιπόν είναι ένα λαμάκι που συγκολλήθηκε ενώνοντας τους δύο εμπρός κάθετους σωλήνες του σκελετού. Δύο τρύπες για τη στήριξη και... τέλος!
Τα λάστιχα παρέμειναν στη βάση του ψυγείου, εμποδίζοντας ένα μέρος από τους κραδασμούς να περνάει στο ευαίσθητο ψυγείο.

Η κάτω βάση είναι λίγο πιο περίπλοκη στη σκέψη της. Το ψυγείο στην κάτω πλευρά του έχει δύο γλωσσάκια που στην original τοποθέτηση απλά θηλυκώνουν σε 2 λαστιχένιες υποδοχές.

Εμείς είμαστε λίγο πιο "σκληροί" στην τοποθέτηση: 2 μικρά λαμάκια κολλήθηκαν ώστε να εξέχουν από τους σωλήνες του σκελετού και πάνω τους έχει γίνει από μια εγκοπή, μέσα στην οποία μπαίνουν τα γλωσσάκια του ψυγείου.
Η μόνη αποστολή των εγκοπών είναι να εμποδίζουν το κάτω μέρος του ψυγείου να κινείται εμπρός-πίσω, αφού όλα τα υπόλοιπα τα κάνουν οι επάνω βίδες.

Βάλε-βγάλε, δοκιμές, μέτρημα, λύσε-δέσε και έτοιμο κι αυτό!
Αμέσως μετά, βιδώνουμε τα μαρκούτσια στο κάρτερ και είμαστε φίνοι και ωραίοι.

Και αμέσως μετά, κάνουμε λίγο πίσω και εντυπωσιαζόμαστε από το μέγεθος του ψυγείου, το οποίο πιάνει όλο το πλάτος του μοτέρ! Ευτυχώς οπτικά, φαίνεται ενιαίος ο κινητήρας με το ψυγείο, έχοντας περίπου την ίδια απόσταση στις ψύκτρες, όση έχουν και αυτές του ψυγείου.

Δε σου κρύβω ότι η επιστροφή στο μηχανάκι ήταν αρκετά δύσκολη ψυχικά.
Όταν αντιμετωπίζεις το φάσμα ενός εξαιρετικά δύσκολου χειμώνα, μη έχοντας κανένα πόρο και περιμένοντας πότε θα προσγειωθεί εμπρός σου μια-οποιαδήποτε δουλειά, το τελευταίο που θα έπρεπε να σκέφτεσαι είναι ένα τέτοιο "είδος πολυτελείας".
Σκέφτομαι όμως διαφορετικά. Πιστεύω ότι η ανεργία προκαλεί ένα αυθόρμητο κλείσιμο προς το σπίτι και μια άρνηση να ανοιχτούμε στον έξω κόσμο.
Αυτό πρέπει να καταπολεμηθεί. Η λύση είναι η εξωστρέφεια, η άρνηση να μπεις σε πορεία κατάθλιψης και η εργασία με τα χεράκια σου.
Μόνο έτσι παραμένει κάποιος στο παιχνίδι της ζωής και μόνο έτσι πιστεύω ότι θα βγω νικητής.
Η ολοκλήρωση της μοτοσυκλέτας είναι ένα ζητούμενο.
Τα συναισθήματα, η αίσθηση του χρήσιμου που μου παρέχει, η ενασχόληση με κάτι που αγαπώ και η συναναστροφή με πραγματικά καλούς ανθρώπους είναι ο πραγματικός σκοπός.
Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι είμαστε άνθρωποι και ο προορισμός μας είναι οι άνθρωποι.
Όχι τα αντικείμενα.

Καλωδίωση 6, Λάβαμε Φως!

Ο Βασίλης επιστρέφει!
Μετά από μια εβδομάδα δύσκολη για όλους, επιστρέψαμε στο γνωστό υπόγειο, με το Βασίλη επικεφαλής, για να επιτεθούμε στο άτιμο πράγμα που δε λέει να τελειώσει.
Η αρχή έγινε με επίθεση στο πίσω τμήμα των φωτιστικών.
Κόψιμο των καλωδίων που δίνουν φως σε κωλοφάναρο και φλας, για πέρασμα νέων φισετών στο σημείο που τις θέλουμε.

Στο κωλοφάναρο λοιπόν, ήταν ήδη ζόρικα τα πράγματα, γιατί είναι πρώην led, με τα μισά ledάκια καμμένα (ήταν σε Harley, οπότε καταλαβαίνεις τι γινόταν με κραδασμούς και ηλεκτρικό σύστημα).

Οπότε, με συνοπτικές διαδικασίες, αφαιρέθηκε κομπλέ η πλακέτα με τα led και στη θέση της τοποθετήθηκε ντουί με κανονική λάμπα πυράκτωσης.
Σε συνδυασμό με το συνδεδεμένο ήδη κεντρικό διακόπτη, το πρώτο αποτέλεσμα που είχαμε, ήταν αυτό.

Οπότε με αναπτερωμένο το ηθικό, αρχίσαμε να βλέπουμε άλλα σημεία της καλωδίωσης.
Να σημειώσω ότι τα φλας δουλεύουν επίσης, απλά δεν έχουμε το σωστό ρελέ για το δούλεμά τους.

(Άνοιγμα παρένθεσης εδώ.
Τα χειριστήρια, που προέρχονται από Harley όπως είπαμε, περιέχουν διακόπτες φλας που είναι one touch.
Ακουμπάς και ανάβουν, ακουμπάς και πάλι και σβήνουν.
Για να δουλέψουν με το κανονικό ρελέ που έχει η καλωδίωση, πρέπει να βρεθεί ο ηλεκτρονικός μηχανισμός που, δεχόμενος στιγμιαίο ρεύμα, θα "οπλίζει" και θα "αφοπλίζει" το κανονικό ρελέ των φλας με συνεχές ρεύμα.
Ο Βασίλης με ψήνει ότι θα βρεθεί, no problem).

Συνέχεια λοιπόν. Καλά δουλεύουν τα πίσω φώτα, αλλά πρέπει να παίρνουν οδηγίες από τους διακόπτες.
Οπότε; Συνδέουμε διακόπτες με καλωδίωση.
Για το Βασίλη ήταν δουλειά ρουτίνας. Κόψε καλώδια, βάλε φισέτες, τσεκάρισε το δούλεμα.
Για μένα ήταν στιγμή υπερηφάνειας. Οι λεπτομερείς σημειώσεις για κάθε καλώδιο των διακοπτών, επιτέλους έφεραν αποτέλεσμα.
Αμέσως μετά, ήταν η σειρά του προβολέα. Δε χρειάστηκε ούτε δεύτερη προσπάθεια.

Να σημειώσω εδώ ότι τα φώτα μένουν μόνιμα αναμμένα, το δε ρελέ κλείνει τα φώτα όταν πατιέται η μίζα, για να σώσει την μπαταρία από υπερβολικό φορτίο.

Μίζα είπες; Μήπως να δοκιμάζαμε;
Βάλαμε βενζίνη, μέχρι που γέμισαν τα καρμπυρατέρ, συνδέσαμε το booster του συνεργείου στη μπαταρία και πατήσαμε τη μίζα.
Ο κινητήρας γυρνάει αλλά δεν παίρνει. Ξανά. Τίποτα.
Βγάλαμε ένα μπουζί. Πατήσαμε μίζα. Δε φέρνει σπινθήρα.
Ψάξαμε το διακόπτη του σταντ και του συμπλέκτη. Δε φαίνεται να είναι αυτοί το πρόβλημα.
Επιστροφή σπίτι για περίσκεψη και μελέτη του workshop manual.

Θα δούμε και θα τα ξαναπούμε.
Καληνύχτα.

Καλωδίωση 5, με σώας τας φρένας.

Η εβδομάδα που πέρασε είχε από όλα.

Ανακάλυψη, ξενύχτι, συνδυασμούς και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.

Ξεκινώντας, ανακάλυψα ότι βρίσκονται στο συρτάρι μου δύο φλας original από Harley,  τα οποία απλά είχαν σπασμένα κρυσταλλάκια. Ο Μάικ ο Λαζαράτος έδωσε τη λύση και πάλι, έναντι μόνο 2 ευρώ ανά κρύσταλλο. 

Τα φλας βιδώθηκαν σε μίσχους λεπτούς που δε θυμάμαι που βρέθηκαν και τοποθετήθηκαν στο φτερό, αφού αυτό τρυπήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες.

Πάει αυτό.

Όλοι τώρα όρθιοι, να χειροκροτήσουμε την είσοδο του Βασίλη στο υπόγειο.

Ο Βασίλης επέδειξε την αυτοθυσία, γνώση και έλλειψη φόβου που χρειάζεται για να εμπλακεί κάποιος σε ένα τέτοιο εγχείρημα. 

Επιπλέον, μας έκανε όλους να νοιώσουμε σαν παιδάκια στην 1η Δημοτικού, χρησιμοποιώντας και αναγνωρίζοντας την πλεξούδα, σα να ήταν κάτι που ο καθένας θα έπρεπε να γνωρίζει με την ενηλικίωση, ένα είδος rite of passage των μηχανόβιων, με φισέτες και κολλητήρια.

Ενώ έκανε όλα αυτά, πρόλαβε να συνδέσει τον κεντρικό διακόπτη φτιάχνοντας φισέτες από την αρχή, να αναγνωρίσει το λάθος που είχα κάνει ενώνοντας ένα καλώδιο, που ενώ έπρεπε να συνδέεται στο alternator,  το είχα βάλει στο αρνητικό της μπαταρίας καίγοντας την κεντρική ασφάλεια, να τραβήξει καλώδια στο σωστό μήκος για διάφορες δουλειές και γενικά να βάλει τάξη στην αταξία.

Μόλις έγιναν όλα αυτά, ανοίγοντας τον κεντρικό διακόπτη και βραχυκυκλώνοντας το ρελέ της μίζας, έκανε τον κινητήρα να περιστραφεί για πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια! 

Οπότε καταλάβαμε ότι ο κινητήρας δεν είναι κολλημένος και πολύ χαρήκαμε.

Όλα αυτά στο χρονικό διάστημα από 10 το βράδυ μέχρι τις 1 μετά τα μεσάνυχτα (τώρα πλέον καταλαβαίνεις ότι τέτοιου είδους δουλειές χρειάζονται και τέτοιου είδους αφοσίωση). 

Η επόμενη συνάντησή μας που θα έρθει πολύ σύντομα, θεωρώ ότι θα δώσει αποτελέσματα πέρα από κάθε φαντασία.

Δύο μέρες μετά, δόθηκε η λύση στο πρόβλημα που λέγεται "τρόμπα φρένου Harley με δαγκάνες και διακλάδωση Japan". Αυτό μεταφράζεται ως εξής.

Η τρόμπα φρένου έχει 12 χιλιοστά banjo bolt και η διακλάδωση στην οποία θα συνδεθεί το σωληνάκι έχει 10 χιλιοστά banjo bolt. 

Τα σωληνάκια και τα άκρα τους στην Ελληνική αγορά έχουν ευθυγραμμιστεί απόλυτα με την Ευρωπαϊκή και Ιαπωνική πρακτική των 10 mm  και δεν υπάρχει άκρο 12 mm ούτε για πλάκα. 

Η εξαίρεση μετά από πολύ ψάξιμο βρέθηκε στο Biker's House στη Λιοσίων.

Goodridge άκρα συνδυάστηκαν με σωληνάκι υψηλής, με μαύρο εξωτερικό κάλυμμα για να ταιριάζει με τα σωληνάκια που πηγαίνουν από τη διακλάδωση μέχρι τις δαγκάνες και είναι τα νορμάλ.

Κερασάκι στην τούρτα η λογικότατη τιμή, χωρίς να με γνωρίζουν. Ευχαριστώ πολύ παιδιά.

Αν απορείς για το μεγάλο μήκος που έχει το σωληνάκι, είναι λόγω της ανασφάλειας μου ότι αύριο μεθαύριο μπορεί να βάλω μεγαλύτερα risers ή φαρδύτερο τιμόνι. Καλό είναι να έχω λίγο παραπάνω μήκος για κάτι τέτοιο.

Στην πάνω πλευρά, θα παρατηρήσεις το συνδυασμό banjo bolt με πρεσοστατικό διακόπτη φρένου, μαζί με το άκρο της Goodridge και ολίγη από σωληνάκι. Παρακολουθείς επίσης ότι το ατσάλινο περίβλημα στο σωληνάκι αφήνεται να φαίνεται κάτω από το μαύρο πλαστικό, όπως η σάρκα κάτω από το εσώρουχο...

Και εδώ το κάτω άκρο που συνδέεται με τη διακλάδωση και στέλνει δύο σωληνάκια σε αντίστοιχες δαγκάνες.

Όπως καταλαβαίνεις, παρόλο που δεν είμαστε και κάθε μέρα από πάνω, η ομάδα κρατάει ακόμα και μάλιστα αποδίδει και έργο. 

Επίσης, με την προσθήκη του Βασίλη και τη μόνιμα αποτελεσματική παρουσία του Θεοδόση, έχω αρχίσει να νοιώθω ότι κάποιοι μου κάνουν δώρο ένα μηχανάκι ενώ εγώ απλά παρακολουθώ την εξέλιξή του. 

Η παρουσία μου έχει αρχίσει να γίνεται διακοσμητική στον κατασκευαστικό τομέα και έχω γίνει απλά ο τύπος που αγοράζει πράματα για να διεκπεραιωθούν οι δουλειές.

Να 'στε καλά ρε μάγκες, ευχαριστώ για όλα. 

Καλωδίωση 4: Κεντρικός διακόπτης

Είναι σίγουρο πλέον, ότι το θέμα των ηλεκτρικών θα απασχολήσει περισσότερα sequel από το Ρόκυ.
Αφού δημιουργήσαμε μια μικρή χωροταξική διαρρύθμιση καλωδίων και αναμονών, το επόμενο στάδιο είναι η τοποθέτηση του κεντρικού διακόπτη για να δώσει το απαραίτητο ρεύμα για δοκιμές κλπ.

Ο διακόπτης είναι από σκούτερ, έτσι ώστε να προσφέρει, μαζί με το απαραίτητο ρεύμα στα κυκλώματα, και λειτουργία ξεκλειδώματος της σέλας μέσω ντίζας.
Η τοποθέτησή του θα γίνει αναγκαστικά μέσα στο κουτί των ηλεκτρικών.
Πολύ εύκολο με τη βάση που διαθέτει.
Αυτό που χρειάζεται είναι το τρύπημα του κουτιού για να μπει στη θέση του.

Η τρύπα έγινε τοποθετώντας σε πρώτη φάση το διακόπτη "περίπου εκεί" που τον θέλαμε.
Κατόπιν, αφού είχε ανοιχτεί μια μικρή τρύπα και αποκτήσαμε άποψη για την ακριβή θέση, τοποθετήθηκε το κάλυμμα του διακόπτη εξωτερικά και πήραμε αποτύπωμα εξωτερικά με μολύβι.
Για τη θέση της τρύπας και φυσικά του διακόπτη ολόκληρου, θα διαβάσεις παρακάτω τη συλλογιστική.
Κατόπιν με τη χρήση ενός ποτηροτρύπανου (γεια σου ρε Θεοδόση καλλιτέχνη!) δημιουργήθηκε η τρύπα για να φιλοξενήσει το κάλυμμα του διακόπτη.
Τοποθετήθηκε μέσα στο κάλυμμα ο υπόλοιπος διακόπτης και κόπηκαν οι αποστάτες που θα μεσολαβήσουν ανάμεσα σε αυτόν και το κάτω μέρος του κουτιού των ηλεκτρικών.
Θα αναρωτηθείς γιατί χρειάζονται αποστάτες και δεν τοποθετήθηκε ο διακόπτης κατευθείαν στον πάτο του κουτιού των ηλεκτρικών.

Η απάντηση φαίνεται εδώ. Η ντίζα πρέπει να φωλιάζει κάπου, ώστε να λειτουργεί σωστά, αλλά και να μη μπορεί να φύγει από τη θέση της.
Ιδανική περίπτωση για κάτι τέτοιο φάνηκε η χρήση του επάνω καπακιού του κουτιού, με μια χαρακιά για να περνά από μέσα του η ντίζα.
Αυτό θα έκανε εξαιρετικά "καθαρή" την τοποθέτηση και θα πρόσθετε πόντους στο αναγκαίο πουλ-μουρ στους πιο μυημένους.
Έτσι λοιπόν, για να επιστρέψουμε στην απορία σου, σαν επίπεδο αναφοράς χρησιμοποιήθηκε το ΠΑΝΩ επίπεδο του κουτιού και όχι το κάτω.
Αυτός είναι και ο λόγος που χρειάστηκαν οι αποστάτες στο κάτω μέρος του διακόπτη, ώστε το πάνω μέρος του διακόπτη και η βάση του εξωτερικού της ντίζας να είναι "περασιά" με το ύψος του καπακιού του κουτιού των ηλεκτρικών.

Η επιχείρηση στέφθηκε από πλήρη επιτυχία και όπως μπορείς να δεις, το μόνο που προδίδει την παρουσία διακόπτη "εκεί μέσα" είναι η ντίζα που καταλήγει εκεί.
Αμέσως μετά, μαζέψαμε στα γρήγορα, κλείσαμε, έφυγα και πρόλαβα να γυρίσω σπίτι πριν κλείσουν όλες οι προσβάσεις στο σπίτι μου για την ομιλία της Παπαρήγα στο Πεδίο του Άρεως.
Τη στιγμή δε που σου γράφω τις τελευταίες λέξεις, η ομιλία τελείωσε και ο κόσμος γυρίζει σπίτι του.
Ελπίζω από βδομάδα η πραγματικότητα να πλησιάσει περισσότερο τις ελπίδες όλων.
Καλή ψήφο να έχεις!
  

Καλωδίωση 3. Τάξη και ασφάλεια.

Παρόλο που ο τίτλος παραπέμπει σε πολιτικές καταστάσεις 40 ετών πριν, ταιριάζει απόλυτα στην κατασκευή ηλεκτρικής εγκατάστασης οπουδήποτε.
Η τάξη δείχνει επαγγελματισμό και βοηθάει το design, η ασφάλεια δε είναι απαραίτητη για ένα όχημα.
Κάπως έτσι λοιπόν, περνάμε στην τρίτη κατά σειρά ημέρα που δουλεύω πάνω στα ηλεκτρικά της καλής μου.
Τα καλά νέα είναι ότι πήρα άδεια από τη δουλειά αλλά και από τη Σοφία, οπότε όλη η μέρα ήταν δική μου.
Η ημέρα ξεκίνησε με την αναζήτηση ανά την Αθήνα για φισέτες, θερμοσυστελόμενο κλπ.
Η λύση δόθηκε στο κέντρο, στην Πραξιτέλους συγκεκριμένα.
Με τη σακούλα γεμάτη πράγματα, πέρασα το κατώφλι του συνεργείου, όπου με υποδέχτηκαν τα συνηθισμένα "ωχ" και "πάλι αυτός" και τέτοια.
 Η πρώτη εργασία είχε να κάνει με την αναγνώριση των καλωδίων των διακοπτών του τιμονιού, ώστε να ταιριάξουν αυτοί με τις αναμονές τις καλωδίωσης.

Όπως βλέπεις στη φωτογραφία, σε κάθε πλευρά του τιμονιού τοποθετήθηκε χαρτοταινία, στην οποία καταγράφηκαν τα καλώδια του κάθε διακόπτη και ο ρόλος τους.
Έτσι θα ταιριάξουν καλώδια διακόπτη με καλώδια πλεξούδας.
Επειδή το τιμόνι είναι νέας γενιάς Harley, είναι τρυπημένο ώστε να περάσουν τα καλώδια των διακοπτών μέσα από το τιμόνι.
Χρειάστηκε να ανοίξουμε λίγο παραπάνω την κάτω τρύπα "εξόδου" των καλωδίων, και τα καλώδια πέρασαν με τάξη και  πολύ όμορφα.

Αμέσως μετά τοποθετήθηκε το τιμόνι και πάλι στα risers.
Το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικότατο.

Δεύτερη δουλειά, η τακτοποίηση της πλεξούδας και αποβολή των καλωδίων που δε χρειάζονται.
Για παράδειγμα, όλη η συνδεσμολογία των οργάνων, εκτός από αυτήν του φωτισμού του ταχύμετρου, ήταν περιττή.
Επίσης, επειδή η πλεξούδα είχε υποστεί μερικές μικρομετατροπές, έπρεπε αυτές να αποκατασταθούν.
Τρεις ώρες ψαξίματος και τραβήγματος μετά, το αποτέλεσμα του ξεσκαρταρίσματος οδήγησε στην αποβολή των καλωδίων που βλέπεις από κάτω.

Όλα αυτά λοιπόν θα κρατηθούν, για την περίπτωση που χρειαστώ επιπλέον καλώδιο για τη μεταφορά.
Η καλωδίωση του κεντρικού διακόπτη για παράδειγμα, χρειάστηκε μεταφορά από την εμπρός πλευρά της καλωδίωσης, στην πίσω.
Δύο καλώδια χρειάστηκε να επιμηκυνθούν, οπότε χρησιμοποιήθηκε το μαύρο-άσπρο της γείωσης που είχε αφαιρεθεί σε ποσότητα, όπως και το κίτρινο-μαύρο στη θέση του γκρι. (Αυτό το γράφω, απλά για να υπάρχει αρχείο της μετατροπής για αργότερα).
Αμέσως μετά, έπρεπε να μπουν τα καλώδια με έναν πρόχειρο τρόπο στις περίπου θέσεις τους, ώστε να υπολογιστεί αν χρειάζεται προσθήκη ή αφαίρεση καλωδίων.
Ακροδέκτες διακοπτών τιμονιού, ηλεκτρονικής, φλας, ρελέ μίζας, φαναριού εμπρός και πίσω, πολλαπλασιαστών, διακόπτη σταντ (περίπου, δεν έχει τοποθετηθεί ακόμα το σταντ), μπήκαν και μετρήθηκαν. Προς το παρόν χρειάστηκε μόνο κόψιμο. (Για τον κεντρικό διακόπτη, είπαμε).

Διαφορά, ε? Η τακτοποίηση είναι μισή αρχοντιά.

Τώρα χρειάζεται να αγοράσω έναν κεντρικό διακόπτη, να ταιριάξω τους διακόπτες τιμονιού με την καλωδίωση και... βλέπουμε!
Άντε να δω, πόσα sequel θα έχει ακόμα αυτή η ρημάδα η καλωδίωση.

Προς το παρόν κοιμάμαι και βλέπω πάντα το ίδιο όνειρο.

Όταν τελειώσω με δαύτο, έχω και πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα ακόμα να κάνω. Που περιλαμβάνουν ανοξείδωτο και... καμπύλες!

Μέχρι τότε, φιλιά. Ηλεκτρισμένα.

Καλωδίωση 2. Μπαταρία και βαφτίσια.

Γύρισα ελάχιστα πιο οργανωμένος, αλλά αποφασισμένος.
Έπρεπε να κάνω κάποια πρόοδο, γιατί η πρώτη προσπάθεια ήταν ψιλοαπογοητευτική.
Μπορεί η αρχή να είναι το ήμισυ του παντός, αλλά είναι το ήμισυ που τα τα κάνει  όλα να φαίνονται σα βουνό.
Άρχισα να καταπιάνομαι με την τοποθέτηση της μπαταρίας, έτσι ώστε να δω τη δυνατότητα που έχει η χωροταξία των καλωδίων.
Ξέρεις τώρα, η καλωδίωση είναι φτιαγμένη για μια sport μοτοσυκλέτα και πρέπει να εφαρμοστεί σε μια chopper.
Αυτό σημαίνει ότι, όσο και να προσπαθήσεις, κάποια εξαρτήματα δεν μπορούν να μπουν στη θέση ακριβώς που καταλάμβαναν στην προηγούμενη εφαρμογή τους.

Αρχή λοιπόν με τοποθέτηση μπαταρίας στην original θήκη της, η οποία θήκη, αφού ξυρίστηκαν κάτι προεξοχές που δεν ενδιέφεραν την εφαρμογή της, βιδώθηκε πάνω στο πατωματάκι που είχε τοποθετηθεί για τη δουλειά αυτή.

Δεξιά Πλευρά

Αριστερή Πλευρά

Όπως βλέπεις, η χρήση της original θήκης, είχε το πλεονέκτημα ότι, εκτός από τη σταθερότητα της μπαταρίας, δόθηκε η δυνατότητα να τοποθετηθεί η ασφαλειοθήκη επάνω της, μειώνοντας κατά ένα τα εξαρτήματα που πρέπει να τοποθετηθούν από την αρχή.

Η θήκη διαθέτει και ένα τρικ για την εξαγωγή της μπαταρίας. 

Επειδή λόγω ύψους η μπαταρία δεν μπορεί να φύγει προς τα επάνω γιατί θα βρίσκει στο κουτί των ηλεκτρικών, για να βγει πρέπει να ξεβιδωθεί η μία βίδα από τις 2 που συγκρατούν τη θήκη, να περιστραφεί κατά 90 μοίρες η θήκη και μετά να σηκωθεί η μπαταρία προς τα πάνω.

Η επόμενη δουλειά που έπρεπε να γίνει είναι η αναγνώριση και ονοματολογία κάθε φισέτας της καλωδίωσης, ώστε να βρούμε που μπαίνει τι, αλλά και να δημιουργήσουμε επεκτάσεις και νέες φισέτες, όπου χρειάζεται.

Το ευχάριστο είναι ότι, όπως λέγαμε και την προηγούμενη φορά, το διάγραμμα των ηλεκτρικών είναι ακριβέστατο. 

Είχα τις υποψίες μου, γιατί αφορούσε ένα αστυνομικό μοντέλο που πολλές φορές δεν παραμένει ίδιο σε όλες τις χώρες και καμιά φορά δεν ενημερώνονται τα τεχνικά βιβλία για τέτοιες μικρές αλλαγές.

Διαψεύστηκα. Όλα περιγράφονται με τα πραγματικά χρώματά τους.

Το δυσάρεστο όμως είναι, ότι η καλωδίωση έχει υποστεί κόψιμο-ράψιμο σε μερικά σημεία, με αποτέλεσμα να υπάρχουν, για παράδειγμα, δύο όμοια σετ καλωδίων για το πίσω φανάρι, άνευ προφανούς λόγου σε αυτή τη φάση. 

Και το πιο ύποπτο είναι ότι το ένα σετ δεν έχει παρόμοιες φισέτες, αλλά κάτι μονές που δείχνουν εκ των υστέρων τοποθέτηση.

Επίσης υπάρχουν καλώδια που είναι κομμένα. Ψάξε τώρα κιαρατά να βρεις τι ήταν και που πήγαιναν. 

Βέβαια, σιγά σιγά μπαίνω στο νόημα και αποκρυπτογραφώ την κατάσταση.

Το αποτέλεσμα είναι ότι βρέθηκαν και ονοματίστηκαν οι φισέτες των: πολλαπλασιαστών, κόρνας, δεξιών και αριστερών διακοπτών τιμονιού, κεντρικού διακόπτη (ο διακόπτης θα χρειαστεί να μετακινηθεί από την εμπρός πλευρά της καλωδίωσης στην πίσω, ώστε να μπει στο κουτί των ηλεκτρικών) και πίσω φαναριού.

Τα ρελέ των φλας και της μίζας και η ηλεκτρονική είναι ήδη τοποθετημένα και δεν έχουν μείνει και πολλά άλλα που να θέλουν αναγνώριση. 

Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι προχωρήσαμε και δραματικά, αλλά δημιουργήθηκε μια διαδικασία εργασίας και ένας στόχος. 

Επίσης, φαντάσου ότι δεν μπορώ να δουλέψω και πολλές ώρες, μια και με πετάνε έξω κάθε 7:30 το απόγευμα.

Οπότε, έχω καθαρό χρόνο κάνα δίωρο την ημέρα. 

Και σε ψυχολόγο να πήγαινα, δε νομίζω να προλάβαινα να του αφηγηθώ κάτι σε 2 ώρες. 

Πόσο μάλλον που πρέπει να ψυχολογήσω τη νεκρή φύση της καλωδίωσης. 

Anyway, ψηλά το ηθικό και δε σταματάμε με τίποτα.

Δε θα τα χάσουμε ποτέ, κουφάλα ηλεκτρολόγε! (μακάρι δηλαδή...)

Καλωδίωση. Η αρχή.

Ξέρεις τι γίνεται.
Στην αρχή απλά το λες.
Μετά αρχίζεις και το πιστεύεις.
Με το λέγε-λέγε, το πιστεύουν και οι άλλοι.
Φτάνεις λοιπόν στο σημείο, που είτε το είπες αλήθεια, είτε ψέματα, είτε μπορείς, είτε είσαι άχρηστος, ΠΡΕΠΕΙ να γίνει.
Μπήκα λοιπόν στο συνεργείο και φώναξα δυνατά, μπας και με πιστέψω: "θα κάνουμε σήμερα τίποτα ηλεκτρικά?".
Ο Αντρέας πετάχτηκε έξω από το μαγαζί, μουρμουρίζοντας κάτι σαν "δεν πα να @#$%^*τε, εγώ δεν κάνω τέτοια".
Ο Θεοδόσης είπε, λίγο πιο δυνατά, "άντε, επιτέλους", αλλά ούτε αυτός  ήταν πολύ πειστικός.
Ξεκίνησα λοιπόν μόνος, με την ελπίδα ότι θα τους παρασύρω στο υπόγειο της αμαρτίας.
Σιγά σιγά άρχισαν να έρχονται και προς τα κάτω, βοηθούμενοι από το γεγονός της βροχής, που άρχισε να πέφτει ξαφνικά, αλλά και από το ότι δουλειά πάνω δεν υπήρχε.

Αυτός είναι ο χώρος που θα τοποθετηθεί η μπαταρία, μαζί με την ασφαλειοθήκη.
Ανάμεσα στο μοτέρ και το πίσω φτερό.
Στην επόμενη ανάρτηση, θα έχει τοποθετηθεί η μπαταρία με έναν τρόπο που θα διευκολύνει την είσοδο-έξοδό της στο στενό αυτό χώρο.

Η επόμενη κίνηση ήταν να δοκιμάσουμε λίγο τη ρυμοτομία των ηλεκτρικών σε σχέση με τη θέση των καλωδίων της original καλωδίωσης.
Πολύτιμος βοηθός το ηλεκτρικό διάγραμμα, που αποδείχθηκε ακριβές, όσο πρόλαβα να δω.
Ξηλώθηκε λοιπόν το μεγάλο μέρος του εξωτερικού περιβλήματος της καλωδίωσης, για να βρούμε τα όρια που έχει το μήκος των καλωδίων, χωρίς τους περιορισμούς των ρούχων τους.
Το αποτέλεσμα πάντως είναι απογοητευτικό.

Ελάχιστα πράγματα μπορούν να τοποθετηθούν περίπου εκεί που πρέπει χωρίς κόψε - ράψε καλωδίων.
Ρελέ φλας και μίζας, ασφαλειοθήκη, ο αισθητήρας πίεσης λαδιού, ο διακόπτης του σταντ, ηλεκτρονική και τέλος.
Ξεκίνησα να βάλω τα βύσματα στους πολλαπλασιαστές, αλλά μπα. Το ένα από τα δύο καλώδια μπορεί να μπει στη νέα θέση, το άλλο όχι.
Βγήκαν επίσης πολύτιμα συμπεράσματα.
1) Για να γίνει τσοντάρισμα-επέκταση καλωδίων, θα κοιτάξω να ψωνίσω μια κινέζικη καλωδίωση, ώστε να έχω αρκετό καλώδιο σε διάφορα χρώματα, αλλά και φισέτες που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν, βασικά για τη σύνδεση των διακοπτών του τιμονιού με την υπόλοιπη καλωδίωση.
Θυμάσαι που οι διακόπτες είναι από Harley;
Ε, τώρα πρέπει να γίνουν οι αρραβώνες με το υπόλοιπο ηλεκτρικό σύστημα.
2) Χρειάζεται μονωτική και θερμοσυστελόμενο σε αφθονία (λες και δεν το 'ξερες!)
3) Η διαδικασία αυτή είναι πολύ χρονοβόρα, σε απορροφά πολύ και σε αποκόβει από το περιβάλλον σου.
Φαντάσου λοιπόν τι έπαθα, όταν, πάνω στην αφασία μου με διέκοψε ο Αντρέας για να μου πει ότι πρέπει να κλείσουμε για να φύγουμε!

Αύριο πάλι, αλλά πιο οργανωμένος.

Ξανάρχισαν τα όργανα. Με όργανα...

Ευτύχησα να περάσω και πάλι την πόρτα του συνεργείου.
Η υπόσχεσή μου είναι ότι τώρα θα γίνω πολύ πιο τακτικός. Έχει ζεστό καιρό και με παίρνει να κάνω τα πολλά χιλιόμετρα που χρειάζονται από δουλειά στο συνεργείο και πίσω στο σπίτι...
Ξέρω, ξέρω δικαιολογίες. Για να μη νοιώσεις όμως ότι δεν κάνω ότι μπορώ, θα βάλω τον κώλο μου κάτω και θα σου πω για το ελάχιστο που έκανα σήμερα.
Κοντέρ λοιπόν.
Το μηχανάκι πρέπει να έχει έστω κι ένα κοντέρ. Που να φωτίζεται και να δείχνει ταχύτητα. Τα απολύτως βασικά. Για παρέα, βρε αδελφέ!
Διαχωρίστηκε λοιπόν το κοντέρ από τα υπόλοιπα όργανα του δότη οργάνων -GSXR και αποχωρίστηκε από το μπροστινό υποπλαίσιο που τα κράταγε όλα συγκεντρωμένα.
Από μόνη της αυτή ήταν μια Α διαδικασία, γιατί ήταν μπουκωμένο στο σιλικόνη μέσα στη βάση του, οπότε χρειάστηκε δύναμη και μοχλό από κατσαβίδι ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ για να μην το καταστρέψουμε τελείως.
Αφού βγήκε από τη φωλιά του και διαχωρίστηκαν τα καλώδια που χρειάζεται από αυτά που δε χρειάζεται, έπρεπε να βρούμε τον τρόπο στήριξης. Όπως έγραψα και σε προηγούμενη ανάρτηση, το να φτιάξω θήκη από billet αλουμίνιο και τέτοια high end, οικονομικά το ξεχνάμε. Μπήκε λοιπόν σε σκέψη η πατέντα.
Η άποψη που επικράτησε περιέχει τη χρήση κολάρου-σφικτήρα εξάτμισης, που ήταν πολύ κοντά στα 75mm διαμέτρου του κοντέρ.

 Το "πολύ κοντά" σήμαινε ότι χρειαζόταν κάτι που θα γινόταν το ενδιάμεσο υλικό, ανάμεσα στο κοντέρ και το σφιγκτήρα, ώστε να γίνει σταθερή η κατασκευή.

 Επιλέχθηκε η χρήση σαμπρέλας, που αποσβένει και κραδασμούς και φτάσαμε σε αρκετά καλό αισθητικό αποτέλεσμα.

Αφού τελειώσαμε με την τοποθέτηση και τσεκάραμε γυρνώντας τον τροχό ότι δουλεύει το κοντέρ, ξαναβάλαμε και τα καρμπιρατέρ στα αρκετά κοκαλωμένα λάστιχα εισαγωγής.
Χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουμε σαπούνι βουλκανιζατέρ (από αυτό που βάζουν στο λάστιχο για να γλιστράει στη ζάντα και να διευκολύνει το ζαντάρισμα.), αλλά τελικά μπήκαν κι αυτά.
Εντάξει, βοήθησε λίγο και η ματσόλα!

Αυτό που όμως έδωσε μεγαλύτερο νόημα στην ημέρα, είναι ότι δώσαμε ραντεβού για την Τρίτη, να ξεκινήσουμε την καλωδίωση.
Ευχηθείτε  καλή επιτυχία και πολύ κουράγιο...

ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΝΟΝΙΚΕΣ ΜΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Θα σου πω λίγα πράγματα για την οικονομία. Μην τρομάξεις, δε θα είναι ούτε δύσκολα, ούτε μπερδεμένα.

Σε παρακαλώ, διάβαζε αργά.

Έγραψα αυτό το κείμενο προσπαθώντας να μη φλυαρώ, αλλά πρέπει να προσέξεις τι διαβάζεις.

Για να μην τρομάζεις από τη Μακρή και τους Πορτοσάλτες και τους Καψήδες, πρέπει να ξέρεις μερικά ελάχιστα πράγματα.

Μη μου κάνεις το δύσκολο. Μπορείς να τα ακούσεις.

Θυμάσαι όταν ήθελες να παίξεις στο χρηματιστήριο, τι γρήγορα που έμαθες για λίμιτ απ και λοιπές παπάρες;

Ε, αυτά που θα ακούσεις εδώ, θα είναι πολύ πιο απλά.

Άκου λοιπόν.

Η οικονομία ενός κράτους χωρίζεται σε δύο πράγματα που αντιμάχονται κάθε στιγμή.

Έσοδα και έξοδα.

Το κράτος λοιπόν, έχει για πηγές εσόδων τη φορολόγηση και τα έσοδα από τις Δημόσιες εταιρίες.

Τα έξοδά του είναι όλα αυτά που κάνει κάθε κράτος για του πολίτες του.

Έργα, μισθοί δημοσίων υπαλλήλων κλπ.

Αν το κράτος έχει μεγαλύτερα έξοδα από έσοδα, τότε δανείζεται.

Τότε, στα έξοδά του μπαίνει και η αποπληρωμή των δόσεων του δανεισμού του.

Καλά μέχρι εδώ; 

Υπάρχουν κράτη τα οποία, λόγω αποφάσεων των κυβερνόντων δανείζονται με τέτοιο ρυθμό, που φτάνουν να χρωστάνε περισσότερο και από το ετήσιο έσοδό τους.

Μη σε ζαλίζω, πραγματικά δεν παίζει ρόλο πλέον το γιατί.

Όταν οι δανειστές βλέπουν ότι κάποιο κράτος δανείζεται υπερβολικά, αντιδρούν με 2 τρόπους.

Ο ένας είναι να αυξήσουν τους τόκους του δανεισμού, οπότε και οι δόσεις της αποπληρωμής γίνονται πιο ακριβές.

Ο λόγος που δανείζουν πιο ακριβά, είναι γιατί ρισκάρουν την περίπτωση να ΜΗΝ πληρώσει το κράτος.

Τα κράτη καμιά φορά πτωχεύουν, όπως και οι επιχειρήσεις.

Δε φτάνουν τα χρήματα ούτε για να πληρώσουν τις δόσεις και δεν μπορούν αυξήσουν τα έσοδα απεριόριστα ούτε μέσω της φορολογίας, ούτε κόβοντας παροχές.

Γιατί, μην ξεχνάς, τα κράτη φτιάχνονται για να προστατεύουν τους πολίτες τους. Αυτός είναι και ο λόγος που έχουν σύνορα και σκοπούς να τα φυλάνε.

Μη χαμογελάς. Το Σύνταγμα της χώρας σου με αυτό το σκεπτικό φτιάχτηκε.

Επειδή λοιπόν για τα περισσότερα κράτη οι άνθρωποι είναι πιο σημαντικοί από τα χρήματα των δανειστών τους, καμιά φορά βαράνε κανόνι και δεν πληρώνουν το ποσό και με το ρυθμό που επιθυμούν οι δανειστές τους. (Βλ. Αργεντινή, Ισημερινός, Γερμανία μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο,  Ιράκ για πιο πρόσφατα).

Αυτός λοιπόν είναι ο λόγος που οι δανειστές δανείζουν πιο ακριβά. Δεν είναι βίτσιο, ούτε κάτι άλλο. Είναι ο λόγος που μια ασφαλιστική αυξάνει τα ασφάλιστρά σου, αν τρακάρεις συνέχεια. Και οι δανειστές και η ασφαλιστική βλέπουν ότι θα χάσουν λεφτά από σένα και προσπαθούν να ρεφάρουν.

Λέγαμε λοιπόν ότι οι δανειστές αντιδρούν με 2 τρόπους, αν βλέπουν ότι πας για τα βράχια. Τον πρώτο τον είπαμε. Τα επιτόκια.

Ο δεύτερος τρόπος είναι να προσπαθήσουν να μην πτωχεύσεις και χάσουνε τα λεφτά τους.

Για να προστατεύσουν τον εαυτό τους, μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα.

Ένας νόμιμος τρόπος είναι πχ να μειώσουν το χρέος, έτσι ώστε να μπορεί να πληρωθεί. Έτσι, χάνουν ένα μέρος των χρημάτων, αλλά όχι όλα. Είναι αυτό που λέγεται «κούρεμα». Κόβεις για να μην τα χάσεις.

Επειδή όμως οι δανειστές έχουν να κάνουν με χρήμα και όχι με ανθρώπους, είναι πιο ευαίσθητοι απέναντι στο χρήμα παρά απέναντι στο φτωχό, για παράδειγμα. Οπότε χρησιμοποιούν και άλλους τρόπους για να μη βαρέσει κανόνι το κράτος και χάσουν λεφτά.

Ένας τρόπος βασικός είναι να πείσουν τον κόσμο μέσω των ΜΜΕ, ότι η πτώχευση είναι κακό και άτιμο πράγμα (θυμάσαι το Γιωργάκη να λέει ότι θα είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας? Σε έψηνε ότι αν δεν πληρώσουμε θα είμαστε μπαταχτσήδες).

Ένας δεύτερος τρόπος είναι να «πείσουν» τους κυβερνώντες ότι απαγορεύεται να πτωχεύσουν. Είτε με το καλό (χρηματισμός), είτε με το κακό (απειλή κατά της ζωής).

Οπότε ο αρχηγός τι θα κάνει? Θα σε ψήσει ότι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να βαρέσεις κανόνι, γιατί κι αυτός ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να κάνει τέτοιο πράγμα.

Βέβαια, αυτό είναι μια κουβέντα. Για να μην πτωχεύσει και να συνεχίζει να πληρώνει, πρέπει να κόβει από σένα. Από την παιδεία σου, το μισθό σου, τους δρόμους σου, τη σύνταξή σου κλπ

Έτσι δεν είναι;

Λέγαμε λοιπόν για το ότι προσπαθούσαν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι η πτώχευση είναι κακό πράγμα.

Όμως, εσύ πρέπει να ξέρεις ότι η πτώχευση είναι βασικό εργαλείο στον επιχειρηματικό κόσμο. Πτώχευση δε σημαίνει ότι το κράτος ή ότι ΕΣΥ γίνεσαι φτωχός. Σημαίνει ότι δηλώνεις αδυναμία πληρωμής. Οι δανειστές σου το ήξεραν ότι θα γίνει, οπότε δεν απατάς κανέναν. Το ήξεραν ότι κάποτε θα φτάσουν σε αυτό το σημείο, με το ρυθμό που σου δάνειζαν. Οπότε πρόλαβαν μέσω των τόκων να πάρουν τα λεφτά τους (και αρκετά ακόμα) πίσω.

Για να καταλάβεις, αν ανοίξουν 3 άνθρωποι μια εταιρία, π.χ. Α.Ε., βάζουν ο ένα ποσό ο καθένας, π.χ. 6.000 ο καθένας, και οι ευθύνες τους σταματούν εκεί.

Αν η εταιρεία πτωχεύσει, χάνουν ΑΥΤΑ τα λεφτά. Δε χάνουν το σπίτι τους, αν αυτό δεν είναι περιουσία της εταιρίας. Ακόμα και η οικονομική επιστήμη, ξεκίνησε με έμφαση στον άνθρωπο, άσχετα πως προσπαθούν να την καταντήσουν.

Με τον ίδιο τρόπο και τα κράτη είναι υπεύθυνα για το χρέος τους, μέχρι το σημείο που αρχίζει και γίνεται φτωχός ο πληθυσμός τους. Τότε σταματάνε να πληρώνουν. Υπάρχει κανόνας για τη φτώχεια από τον ΟΗΕ, που καθορίζει πότε είσαι φτωχός. Σύμφωνα με τα μαντάτα που μας ήρθαν, το 27,5 του πληθυσμού μας είναι φτωχό, οπότε κάπου εδώ «διαλύεται» η εταιρία μας με το κράτος. Άλλο αν προσπαθούν να μας πείσουν ότι παντρευτήκαμε το χρέος. Δεν υπάρχει τέτοιος γάμος. Και δεν υπάρχει κανένας νόμος που να μας απαγορεύει να πτωχεύσουμε.

Οπότε;

Πάμε λοιπόν τώρα να δούμε τις απειλές.

Η πρώτη που ακούμε κατά συρροή είναι η έξωση από το κοινό νόμισμα.

Μέχρι εδώ καλά. Γυρνάς ας πούμε στο νόμισμά σου, στο οποίο, πρόσεξε, την ισοτιμία με τα άλλα κράτη την καθορίζεις ΕΣΥ. Είναι δική σου επιλογή η ισοτιμία, φτάνει να μην είσαι παράλογος φυσικά, γιατί τότε κανένας δε θα παίρνει το νόμισμά σου και δε θα μπορείς να αγοράσεις απ’ έξω. Ας πιάσουμε λοιπόν την περίπτωση να γυρίσεις στο νόμισμά σου με μια υποτίμηση περίπου 20%,  οπότε για τον Ευρωπαίο πχ οι διακοπές στην Ελλάδα θα είναι 20% πιο φθηνές πλέον. Ζάχαρη. Από κει που είχαμε αύξηση 10% του τουρισμού πέρσι σε σχέση με πρόπερσι, θα είχαμε φτάσει σε επιπλέον αύξηση του τουρισμού της τάξης του 15%. Επίσης,  με δεδομένο ότι έχεις χρεοκοπήσει, όλοι ξέρουν ότι είσαι καθαρός από χρέος, οπότε δεν έχουν το φόβο ότι μπορεί να μην πληρώσεις.

Αν τους συμφέρει η συναλλαγή, πουλάνε σε σένα με όλη τους την αγάπη, ειδικά όταν οι «επικίνδυνοι» αγοραστές έχουν πληθύνει ανησυχητικά. Θυμήσου, Γαλλία, Πορτογαλία, Ιταλία, άμα μιλάμε για Ευρώπη. Για να μη σου πιάσω τους Ανατολικούς.

Να ξέρεις ότι στις μπίζνες, φέρεσαι όπως στους σεισμούς. Αν έχει συμβεί ο σεισμός, για κάποιο χρονικό διάστημα είσαι ήσυχος. Αποκλείεται να γίνει σεισμός με το ίδιο επίκεντρο.

Ο τουρισμός λοιπόν και οι αγορές μας είναι παραπάνω από ΟΚ.

Όσο για τη Ναυτιλία, στην οποία οι εφοπλιστές μας διαπρέπουν από πάντα, δεν υπήρξε ποτέ διαφοροποίηση, πολύ απλά γιατί αυτές οι εταιρείες ποτέ δε χρησιμοποίησαν το τοπικό νόμισμα. Οι συναλλαγές τους γίνονται πάντα με δολάρια.

Αυτά τα 2 πράγματα, Τουρισμός και Ναυτιλία καλύπτουν το 80% των εξαγώγιμων προϊόντων μας.

Και ξέρεις, αν ο τουρισμός σου αυξηθεί έστω και 15%, σε παίρνει να χάσεις τις μισές εξαγωγές σου, όπως είναι στημένη η οικονομία σου.

Αν κάποιος πιστεύει ότι κάνω λάθος και ότι πχ θα πρέπει να γίνει υποτίμηση της τάξης του 60% όπως λένε οι φωστήρες του πανικού, θα πρέπει να μου δείξει και τους υπολογισμούς βάσει των οποίων τους βγαίνει αυτό το νούμερο.

Γιατί εγώ λέω ότι με τα σημερινά έξοδα και έσοδα του κράτους και τη σημερινή ισοτιμία του ευρώ, το ισοζύγιο πληρωμών του Δημοσίου είναι ίσα βάρκα ίσα πανιά οπότε δε βλέπω το λόγο μιας υποτίμησης πάνω από 15%.

Το οποίο 15% απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο στο να καλύψει την ανασφάλεια των αγορών ως προς το νέο νόμισμα. Και που μπορεί να μην είναι μεγαλύτερη από την ανασφάλεια να δανείζεις μια χρεοκοπημένη χώρα.

Πάει λοιπόν το περί νομίσματος.

Δεύτερη απειλή. Θα μας βγάλουν και από την ΕΕ?

Γιατί? Τη δουλειά έχει η νομισματική μας ένωση με τη συνοριακή μας ένωση?

Άλλο ένα καλό ερώτημα. Δηλαδή η ΕΕ θα επιτρέψει να ξαμοληθούν 2 εκατομμύρια μετανάστες που βρίσκονται στην Ελλάδα, στην επόμενη χώρα της ΕΕ?

Όπως ξέρεις ή δεν ξέρεις, με τη συνθήκη του Δουβλίνου που υπογράψαμε, απαγορεύεται να επιτρέψουμε τη μετακίνηση μεταναστών που ήρθαν σε μας, προς άλλη χώρα της ΕΕ. Αφού βρίσκονται εδώ, πρέπει ή να μείνουν εδώ, ή να γυρίσουν στη χώρα τους. Αν εμείς φύγουμε από την ΕΕ, η πρώτη χώρα της ΕΕ όπου θα μπουν οι μετανάστες και θα γίνει όλο αυτό το μπάχαλο, θα είναι η Ιταλία πχ.

Λες να το θέλει αυτό η Ιταλία?

Δε νομίζω. Γι αυτό μας πληρώνουν να τους κρατάμε εμείς και να είναι οι υπόλοιποι ήρεμοι.

Οπότε ανακεφαλαιώνουμε.

ΟΛΑ όσα ακούς στα ΜΜΕ, ακούγονται από ανθρώπους που έχουν συμφέρον να μην πτωχεύσουμε. Εσύ όμως δεν έχεις τέτοιο συμφέρον. Οπότε, το συμφέρον σου είναι με όσους μάχονται ενάντια. Δεν έχει σημασία αν είναι αριστεροί δεξιοί, κεντρώοι κλπ. Σίγουρα το σύστημα του καπιταλισμού δε θα ανατραπεί αν φύγουν αυτοί που σου πίνουν το αίμα, οπότε μην το βλέπεις έτσι.

Πολύ απλά γιατί η άρνηση να πληρώσεις είναι καθαρά καπιταλιστική πράξη.

Το σύστημα του καπιταλισμού θα ανατραπεί αν επιτρέψεις να διώξουν τα κοράκια ΜΟΝΟ οι κομμουνιστές, ή μόνο οι εθνοσοσιαλιστές φασίστες.

Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να πάει ο κόσμος εκεί που αυτοί θέλουν. Μη δώσεις σε κανένα τέτοια χαρά. Το ΟΧΙ πρέπει να έρχεται από σένα, όχι από τους επαγγελματίες της πολιτικής.

Και μην ξεχνάς.

Η κιβωτός του Νώε έγινε από ερασιτέχνες.

Ο Τιτανικός από επαγγελματίες.

Καλύτερα να γεμίσει ο δρόμος με ανθρώπους σαν κι εσένα, παρά με κάτι περίεργους που δεν ξέρεις τι ακριβώς επιδιώκουν και κόβουν την επικοινωνία σου με τη δημοκρατία.

Άντε, ραντεβού στο δρόμο.

Και καλή λευτεριά από το χρέος.